Szachinszach

Książka ta zawiera relacje osób bliskich ostatniemu cesarza Etiopii, Hajle Sellasje. Jest to kronika bogatego stylu życia Sellasje i jego późniejszego upadku. Mówi o zgubnych skutkach rządków afrykańskich przywódców, którzy otoczeni świtą wiernych sobie ludzi, nie dostrzegali często tragicznego losu jaki zgotowali swoim poddanym. Zawsze intrygował mnie Sellasje i byłem ciekaw zgłębić o nim wiedzę, Kapuściński i jego “Cesarz” doskonale tę lukę wypełniają, jestem zachwycony!

Cesarz to z natury dramatyczna opowieść o Sellasje i dzięki niej zyskałam nieco jaśniejsze wyobrażenie o tym, kim był. jak wyglądały jego krwawe rządy, a także jakie okoliczności sprawiły, że władze utracił. Był bardzo postępowy pod wieloma względami, ale był też dość ekscentryczny. Ogólnie rzecz biorąc, w tej książce został przedstawiony jako despota, I jest to dla mnie zupełna nowość, znając jednak wierny faktom styl autora, trudno nie przyjąć tego jako prawdy, zwlaszcza biorac pod uwagę okoliczności, że sam Kapuściński podróżował do Etiopii i poznał wielu ludzi z otoczenia Selasje. Kapuścińskiemu udało się przeprowadzić wywiady z osobami bliskimi cesarzowi, aczkolwiek anonimowo, co należy rozumieć przez fakt zagrożenia dla ich życia w obliczu krytyki skierowanej dla byłego władcy Etiopii. Czasami relacje te brzmiały dla mnie trochę zbyt abstrakcyjnie, trudno wobec specyfiki afrykańskich władców zachować wiarygodną w relacjach świadków granice, między prawdą i fikcją.

Czułam też, że książka nie ma logicznego początku; oczekiwałem, że wszystko będzie się toczyć chronologicznie, od początku do końca. Być może jest to mój błąd, bo inaczej wyobrażałem sobie pomysł na tę książkę, autor z pewnością miał jednak powód aby w tak, a nie inny sposób przedstawić ów historie.

Mimo wszystko uważam, że Kapuściński lepiej nadaje się do pisania krótkich anegdot i obserwacji antropologicznych podczas wykonywania zadań reporterskich. Bardzo podobała mi się ostatnia książka Kapuścińskiego, tj. “Heban” i myślałem, że ta będzie równie przyjemna w swojej formie, inna materia opisywanych zdarzeń jednak być może nie współgrała z lekką i przyjemną narracją w “Hebanu”. Uważam, że ktoś taki jak cesarz Sellasje (w końcu drogi w całej Afryce nazwane są jego imieniem) zasługuje na bardziej rzeczową, dogłębną, odpowiednio udokumentowaną relację. Chciałem wiedzieć, dlaczego tak chętnie nadal oddają mu mieszkańcy Etiopii hołd, na przykład w społeczności rastafarian, ale odpowiedzi próżno szukać w “Cesarzu”, być może ta historia wymaga upływu czasu, aby przyjrzeć jej się z dystansu: Kapuściński zrobił to jako naoczny świadek.

Polecam, bowiem każdy reportaż przemyca wartość intelektualną, zwłaszcza gdy autorem jest Kapuściński, choć sam czuje niedosyt, może z uwagi na moje szerokie zainteresowanie tym regionem Afryki i potrzebą faktologii;-)

Ryszard Kapuściński jest polskim dziennikarzem, w książce “Szachinszach” przedstawia kronikę upadku Hajle Sellasje, wieloletniego władcy Etiopii. Książka podzielona jest na trzy części, w pierwszej autor przeprowadza wywiady z osobami, które pracowały w pałacu. Jest w niej trochę humoru z przymrużeniem oka, ponieważ dowiadujemy się, że wiele prac, które wykonywali i brali na poważnie, było dość dziwnych: ludzka kukułka, której jedynym zadaniem było kłaniać się o wyznaczonej godzinie, funkcjonariusz z kolekcją poduszek, dzięki którym mógł być pewien, że użyje odpowiedniej wielkości do podpierania stóp cesarza. Dużo walki o pozycje, względy, kto jest najbliżej, z kim rozmawiał najwięcej? Wszystko kręciło się wokół jego majestatu, nic nie mogło być naprawione, zbudowane bez jego zgody.I to z perspektywy czasu można oceniać jako groteskę, warto jednak mieć na uwadze, że reportaż nie narzuca żadnej określonej formy, a przedstawione w nim wydarzenia relacjonuje sam autor: Ryszard Kapuściński, dokładnie takimi jakimi je widział, także oczami swoich rozmówców.


Druga część to kroniki nieudanej rewolucji - wielu zginęło, a ich ciała zostały wystawione jako ostrzeżenie na przyszłość, dla tych którzy chcieliby znów podnieść rękę na majestat tytułowego “Cesarza”. Minęło kolejne dziesięć lat, zanim nastąpił jego prawdziwy upadek, który jest opisany w trzecim akcie, u podstaw którego jak można sądzić, leżał brak wiedzy cesarza na temat wielu głodujących w północnych częściach kraju. Z czasem uwaga opinii publicznej coraz intensywniej koncentrowała się na problemie głodujących, a zagraniczne media ten problem coraz chętniej nagłośniły: oto droga do upadku, jaką kreśli Kapuściński w swojej fenomenalnej książce!

Krótka książka, która jest właściwie alegorycznym przedstawieniem obalenia Selassiego, dość powiedzieć, że dwa lata po jej opublikowaniu autokrata upadnie, podobnie jak stworzony przez niego mechanizm funkcjonowania Etiopii. Krótka książka, seria wywiadów z różnymi osobistościami, z wstawkami autora, osobistymi refleksjami, które subtelnie przedstawiają jego osobiste odczucia w niezwykłych okolicznościach, w jakich przyszło mu zbierać materiał do napisania “Cesarza”. Zupełnie inne doświadczenie czytelnicze, polecam każdemu, kto ciekaw świata, chętnie odkrywa nowe kraje i kontynenty, korzystając z możliwości jakie daje nam literatura piękna w wydaniu mistrza reportażu!

Książka ta zawiera relacje osób bliskich ostatniemu cesarza Etiopii, Hajle Sellasje. Jest to kronika bogatego stylu życia Sellasje i jego późniejszego upadku. Mówi o zgubnych skutkach rządków afrykańskich przywódców, którzy otoczeni świtą wiernych sobie ludzi, nie dostrzegali często tragicznego losu jaki zgotowali swoim poddanym. Zawsze intrygował mnie Sellasje i byłem ciekaw zgłębić o nim wiedzę, Kapuściński i jego “Cesarz” doskonale tę lukę wypełniają, jestem zachwycony!

Cesarz to z natury dramatyczna opowieść o Sellasje i dzięki niej zyskałam nieco jaśniejsze wyobrażenie o tym, kim był. jak wyglądały jego krwawe rządy, a także jakie okoliczności sprawiły, że władze utracił. Był bardzo postępowy pod wieloma względami, ale był też dość ekscentryczny. Ogólnie rzecz biorąc, w tej książce został przedstawiony jako despota, I jest to dla mnie zupełna nowość, znając jednak wierny faktom styl autora, trudno nie przyjąć tego jako prawdy, zwlaszcza biorac pod uwagę okoliczności, że sam Kapuściński podróżował do Etiopii i poznał wielu ludzi z otoczenia Selasje. Kapuścińskiemu udało się przeprowadzić wywiady z osobami bliskimi cesarzowi, aczkolwiek anonimowo, co należy rozumieć przez fakt zagrożenia dla ich życia w obliczu krytyki skierowanej dla byłego władcy Etiopii. Czasami relacje te brzmiały dla mnie trochę zbyt abstrakcyjnie, trudno wobec specyfiki afrykańskich władców zachować wiarygodną w relacjach świadków granice, między prawdą i fikcją.

Czułam też, że książka nie ma logicznego początku; oczekiwałem, że wszystko będzie się toczyć chronologicznie, od początku do końca. Być może jest to mój błąd, bo inaczej wyobrażałem sobie pomysł na tę książkę, autor z pewnością miał jednak powód aby w tak, a nie inny sposób przedstawić ów historie.

Mimo wszystko uważam, że Kapuściński lepiej nadaje się do pisania krótkich anegdot i obserwacji antropologicznych podczas wykonywania zadań reporterskich. Bardzo podobała mi się ostatnia książka Kapuścińskiego, tj. “Heban” i myślałem, że ta będzie równie przyjemna w swojej formie, inna materia opisywanych zdarzeń jednak być może nie współgrała z lekką i przyjemną narracją w “Hebanu”. Uważam, że ktoś taki jak cesarz Sellasje (w końcu drogi w całej Afryce nazwane są jego imieniem) zasługuje na bardziej rzeczową, dogłębną, odpowiednio udokumentowaną relację. Chciałem wiedzieć, dlaczego tak chętnie nadal oddają mu mieszkańcy Etiopii hołd, na przykład w społeczności rastafarian, ale odpowiedzi próżno szukać w “Cesarzu”, być może ta historia wymaga upływu czasu, aby przyjrzeć jej się z dystansu: Kapuściński zrobił to jako naoczny świadek.

Polecam, bowiem każdy reportaż przemyca wartość intelektualną, zwłaszcza gdy autorem jest Kapuściński, choć sam czuje niedosyt, może z uwagi na moje szerokie zainteresowanie tym regionem Afryki i potrzebą faktologii;-)

Ryszard Kapuściński jest polskim dziennikarzem, w książce “Szachinszach” przedstawia kronikę upadku Hajle Sellasje, wieloletniego władcy Etiopii. Książka podzielona jest na trzy części, w pierwszej autor przeprowadza wywiady z osobami, które pracowały w pałacu. Jest w niej trochę humoru z przymrużeniem oka, ponieważ dowiadujemy się, że wiele prac, które wykonywali i brali na poważnie, było dość dziwnych: ludzka kukułka, której jedynym zadaniem było kłaniać się o wyznaczonej godzinie, funkcjonariusz z kolekcją poduszek, dzięki którym mógł być pewien, że użyje odpowiedniej wielkości do podpierania stóp cesarza. Dużo walki o pozycje, względy, kto jest najbliżej, z kim rozmawiał najwięcej? Wszystko kręciło się wokół jego majestatu, nic nie mogło być naprawione, zbudowane bez jego zgody.I to z perspektywy czasu można oceniać jako groteskę, warto jednak mieć na uwadze, że reportaż nie narzuca żadnej określonej formy, a przedstawione w nim wydarzenia relacjonuje sam autor: Ryszard Kapuściński, dokładnie takimi jakimi je widział, także oczami swoich rozmówców.


Druga część to kroniki nieudanej rewolucji - wielu zginęło, a ich ciała zostały wystawione jako ostrzeżenie na przyszłość, dla tych którzy chcieliby znów podnieść rękę na majestat tytułowego “Cesarza”. Minęło kolejne dziesięć lat, zanim nastąpił jego prawdziwy upadek, który jest opisany w trzecim akcie, u podstaw którego jak można sądzić, leżał brak wiedzy cesarza na temat wielu głodujących w północnych częściach kraju. Z czasem uwaga opinii publicznej coraz intensywniej koncentrowała się na problemie głodujących, a zagraniczne media ten problem coraz chętniej nagłośniły: oto droga do upadku, jaką kreśli Kapuściński w swojej fenomenalnej książce!

Krótka książka, która jest właściwie alegorycznym przedstawieniem obalenia Selassiego, dość powiedzieć, że dwa lata po jej opublikowaniu autokrata upadnie, podobnie jak stworzony przez niego mechanizm funkcjonowania Etiopii. Krótka książka, seria wywiadów z różnymi osobistościami, z wstawkami autora, osobistymi refleksjami, które subtelnie przedstawiają jego osobiste odczucia w niezwykłych okolicznościach, w jakich przyszło mu zbierać materiał do napisania “Cesarza”. Zupełnie inne doświadczenie czytelnicze, polecam każdemu, kto ciekaw świata, chętnie odkrywa nowe kraje i kontynenty, korzystając z możliwości jakie daje nam literatura piękna w wydaniu mistrza reportażu!