Regulatorzy

WOW - taka była moja pierwsza myśl po skończeniu obcowania z tą absolutnie szaloną książką Stephena Kinga, która nosi tytuł "Regulatorzy". Momentami było dla mnie nawet zbyt szaleńczo, zbyt krwawo, ale nie zmienia to faktu, że wręcz "pożarłam" tę książkę i jestem nią zachwycona.

Fabuła "Regulatorów" musi się wydać dziwna, a szczególnie w momencie, gdy czytasz jej opis na stronie internetowej lub na okładce. Zastanawiasz się, o co chodzi, ale brzmi jak solidna dawka dobrej zabawy. W historii mamy do czynienia z małym miasteczkiem w stanie Ohio, w którym ludzie prowadzili swoje spokojne, uporządkowane, zwyczajne życie, aż do momentu pojawienia się dziwacznych samochodów z kierowcami, którzy zaczęli zabijać przypadkowych ludzi. Całe pojawiające się zło jest związane z pewnym młodym chłopakiem, który choruje na autyzm. Coś, co nim steruje sprowadza do realnego świata (realnego świata w książce) bohaterów bajek i westernów, które zwykł oglądać ów "nosiciel" zła. Jakkolwiek to zabrzmi, zło, które zaistniało w ciele chłopaka rozwija się do takich rozmiarów, że sprawia, że "Regulatorzy" stają się UNIKATOWYM przeżyciem, tak krwawym i nienaturalnym, że można odczuwać dyskomfort. King na początku opowieści bawi się z nami, opisując przyjemną amerykańską ulicę, na której panują przyjacielskie stosunki itp, by wkrótce rozpętać tam prawdziwe piekło. Opisy jakie stworzył są kwintesencją pisarstwa Kinga.

"Po raz kolejny potwierdziła się tego popołudnia ponura prawda: ludzie w większości walczą do końca, lecz kiedy umierają, nie ma w tym zbyt wiele godności... i najpewniej w ogóle nie zdają sobie sprawy z tego, że odchodzą".

Jestem ogólnie zapaloną czytelniczką Kinga od pewnego czasu, lecz było to moje pierwszej podejście do jego twórczości jak Bachman. Nie zauważyłam znaczących różnic między Kingiem a Bachmanem, a "Regulatorzy" jako dzieło miało dosłownie wszystko, co najbardziej kocham w książkach Kinga: wielopostaciowe uniwersum (jak na przykład w "Pod kopułą") i niezwykła sytuacja przeciwstawiona zwykłym postaciom. Akcja nabiera tempa i nigdy nie zwalnia, a jak pojawia się więcej światła na scenie i to, co się dzieje staje się jaśniejsze, stałam się jeszcze bardziej zaciekawiona.

Finał "Regulatorów" w mojej opinii był piękny i jednym z lepszych jakie czytałam u Kinga. Nie będę pisać więcej o tym elemencie, bo łatwo popsuć zabawę, zdradzając trochę za dużo.

W zasadzie tej książki nie należałoby polecać każdemu, ale fanom Kinga, horrorów i surrealizmu z pewnością. Przed przeczytaniem weźcie głęboki wdech i po prostu dajcie się wciągnąć!

WOW - taka była moja pierwsza myśl po skończeniu obcowania z tą absolutnie szaloną książką Stephena Kinga, która nosi tytuł "Regulatorzy". Momentami było dla mnie nawet zbyt szaleńczo, zbyt krwawo, ale nie zmienia to faktu, że wręcz "pożarłam" tę książkę i jestem nią zachwycona.

Fabuła "Regulatorów" musi się wydać dziwna, a szczególnie w momencie, gdy czytasz jej opis na stronie internetowej lub na okładce. Zastanawiasz się, o co chodzi, ale brzmi jak solidna dawka dobrej zabawy. W historii mamy do czynienia z małym miasteczkiem w stanie Ohio, w którym ludzie prowadzili swoje spokojne, uporządkowane, zwyczajne życie, aż do momentu pojawienia się dziwacznych samochodów z kierowcami, którzy zaczęli zabijać przypadkowych ludzi. Całe pojawiające się zło jest związane z pewnym młodym chłopakiem, który choruje na autyzm. Coś, co nim steruje sprowadza do realnego świata (realnego świata w książce) bohaterów bajek i westernów, które zwykł oglądać ów "nosiciel" zła. Jakkolwiek to zabrzmi, zło, które zaistniało w ciele chłopaka rozwija się do takich rozmiarów, że sprawia, że "Regulatorzy" stają się UNIKATOWYM przeżyciem, tak krwawym i nienaturalnym, że można odczuwać dyskomfort. King na początku opowieści bawi się z nami, opisując przyjemną amerykańską ulicę, na której panują przyjacielskie stosunki itp, by wkrótce rozpętać tam prawdziwe piekło. Opisy jakie stworzył są kwintesencją pisarstwa Kinga.

"Po raz kolejny potwierdziła się tego popołudnia ponura prawda: ludzie w większości walczą do końca, lecz kiedy umierają, nie ma w tym zbyt wiele godności... i najpewniej w ogóle nie zdają sobie sprawy z tego, że odchodzą".

Jestem ogólnie zapaloną czytelniczką Kinga od pewnego czasu, lecz było to moje pierwszej podejście do jego twórczości jak Bachman. Nie zauważyłam znaczących różnic między Kingiem a Bachmanem, a "Regulatorzy" jako dzieło miało dosłownie wszystko, co najbardziej kocham w książkach Kinga: wielopostaciowe uniwersum (jak na przykład w "Pod kopułą") i niezwykła sytuacja przeciwstawiona zwykłym postaciom. Akcja nabiera tempa i nigdy nie zwalnia, a jak pojawia się więcej światła na scenie i to, co się dzieje staje się jaśniejsze, stałam się jeszcze bardziej zaciekawiona.

Finał "Regulatorów" w mojej opinii był piękny i jednym z lepszych jakie czytałam u Kinga. Nie będę pisać więcej o tym elemencie, bo łatwo popsuć zabawę, zdradzając trochę za dużo.

W zasadzie tej książki nie należałoby polecać każdemu, ale fanom Kinga, horrorów i surrealizmu z pewnością. Przed przeczytaniem weźcie głęboki wdech i po prostu dajcie się wciągnąć!

Po przeczytaniu "Desperacji" byłem od początku zdecydowany, aby sięgnąć również po "Regulatorów". W porównaniu do świetnej pierwszej książki, w której po raz pierwszy pojawia się Johnny Marinville, "Regulatorów" pokochałem jeszcze bardziej. To lepsza powieść, pełniejsza i jeszcze bardziej makabryczna. Akcja od samego początku toczyła się w zawrotnym tempie i była porywająca. Oczywiście były momenty lekkiego przestoju, gdy czytaliśmy listy i wpisy do dziennika, ale może to nawet lepiej.

Bardzo podobało mi się łączenie różnych elementów historii i światów wraz z postępem książki. MotoGliny 2200 i przeżycia Setha w "Desperacji" łączą się ze sobą w wysublimowany sposób, a końcowe sceny są niezwykle klimatyczne. Czytanie Stephena Kinga, to tak naprawdę jak oglądanie horroru - widząc jak to się wszystko rozwija, samoistnie krzyczysz w głowie "Nieee, nie rób tego, to głupie", ale zdajesz sobie sprawę, że bohater i tak zdecyduje się na dany krok :D Oczywiście, gdy tylko masz złudną nadzieję, że King nie pozbawi życia Twoich ulubionych uczestników dramatu, szybko zostajesz sprowadzony do parteru. Nie przywiązujcie się lepiej do nikogo, podczas czytania "Regulatorów". Takie małe ostrzeżenie. Zaskoczyło mnie zakończenie, które okazało się o wiele bardziej pokrzepiające i podnoszące na duchu, niż można było się spodziewać, zwłaszcza biorąc pod uwagę rozmiary brutalności i krwawą oprawę całej opowieści. Można powiedzieć, że to było dla mnie wzruszające. Ogólnie poziom surrealizmu, absurdalności i nienormalności przekracza w "Regulatorach" znane poziomy Kinga z innych książek. "Regulatorzy" są zdecydowanie szaloną jazdą, która może nie wszystkim się spodobać. Może trzeba mieć w sobie skrytego wariata, żeby móc cieszyć się tą książką w stu procentach. Poza tym, choć książka sygnowana jest obecnie nazwiskiem Kinga, to napisał ją pod pseudonimem Richard Bachmann. Z pewnością poziom szaleństwa "Regulatorów" zachęcił mnie, żeby sprawdzić, czy inne pozycje Kinga wydane pod przybranym nazwiskiem są równie pokręcone.

Ps. W książce jest sporo nawiązań do serii "Mroczna wieża".

Po przeczytaniu "Desperacji" byłem od początku zdecydowany, aby sięgnąć również po "Regulatorów". W porównaniu do świetnej pierwszej książki, w której po raz pierwszy pojawia się Johnny Marinville, "Regulatorów" pokochałem jeszcze bardziej. To lepsza powieść, pełniejsza i jeszcze bardziej makabryczna. Akcja od samego początku toczyła się w zawrotnym tempie i była porywająca. Oczywiście były momenty lekkiego przestoju, gdy czytaliśmy listy i wpisy do dziennika, ale może to nawet lepiej.

Bardzo podobało mi się łączenie różnych elementów historii i światów wraz z postępem książki. MotoGliny 2200 i przeżycia Setha w "Desperacji" łączą się ze sobą w wysublimowany sposób, a końcowe sceny są niezwykle klimatyczne. Czytanie Stephena Kinga, to tak naprawdę jak oglądanie horroru - widząc jak to się wszystko rozwija, samoistnie krzyczysz w głowie "Nieee, nie rób tego, to głupie", ale zdajesz sobie sprawę, że bohater i tak zdecyduje się na dany krok :D Oczywiście, gdy tylko masz złudną nadzieję, że King nie pozbawi życia Twoich ulubionych uczestników dramatu, szybko zostajesz sprowadzony do parteru. Nie przywiązujcie się lepiej do nikogo, podczas czytania "Regulatorów". Takie małe ostrzeżenie. Zaskoczyło mnie zakończenie, które okazało się o wiele bardziej pokrzepiające i podnoszące na duchu, niż można było się spodziewać, zwłaszcza biorąc pod uwagę rozmiary brutalności i krwawą oprawę całej opowieści. Można powiedzieć, że to było dla mnie wzruszające. Ogólnie poziom surrealizmu, absurdalności i nienormalności przekracza w "Regulatorach" znane poziomy Kinga z innych książek. "Regulatorzy" są zdecydowanie szaloną jazdą, która może nie wszystkim się spodobać. Może trzeba mieć w sobie skrytego wariata, żeby móc cieszyć się tą książką w stu procentach. Poza tym, choć książka sygnowana jest obecnie nazwiskiem Kinga, to napisał ją pod pseudonimem Richard Bachmann. Z pewnością poziom szaleństwa "Regulatorów" zachęcił mnie, żeby sprawdzić, czy inne pozycje Kinga wydane pod przybranym nazwiskiem są równie pokręcone.

Ps. W książce jest sporo nawiązań do serii "Mroczna wieża".