Po Syberii

W swojej książce Thubron przedstawia Syberię jako serce Rosji, obszar pełen fascynujących kontrastów i historii. Opisuje krajobraz, na którym wciąż można dostrzec pozostałości obozów pracy sprzed półwiecza, a także prehistoryczne mamuty doskonale zakonserwowane pod wiecznym lodem. Syberia to ziemia, gdzie proces zamierania i odradzania się jest ciągły, i gdzie elementy przeszłości i teraźniejszości przeplatają się w nieskończony cykl.

Pod warstwami lodu odkrywają się ślady cerkwi prawosławnych i miejscowych kultur, które stawiały opór jednolitej wizji radzieckiego społeczeństwa. Jednocześnie zamarzają resztki sowieckiego dziedzictwa: stare obozy, instytuty badawcze i dawne marzenia o komunistycznej utopii. Jednakże, pod tym wszystkim kryje się coś potężniejszego, stałego, co mimo starań różnych reżimów nigdy nie zostało całkowicie zniszczone, lecz wręcz przeciwnie, wchłaniało je same.

W swoich podróżach Thubron odkrywa znane i mniej znane miejsca, zaczynając od Jekaterynburga, gdzie wspomina tragiczny los carskiej rodziny. Odwiedza Workutę, uczestnicząc w prawosławnej liturgii upamiętniającej ofiary łagrów, dociera do Akademgorodoka nieopodal Irkucka, który niegdyś był miastem nauki, teraz borykającym się z brakiem funduszy. Jego wędrówka prowadzi przez jezioro Bajkał, syberyjski klasztor buddyjski, aż po mroźne tereny Kołymy.

Książka Thubrona została uhonorowana w 2010 roku Nagrodą im. Nicolasa Bouviera, podkreślając jej znaczenie i wartość dla literatury podróżniczej.