Latawiec z betonu

Czterdzieści lat. Szesnaście klatek schodowych. I krowa na balkonie. Fala betonowego morza, ucieleśnienie czystego modernizmu, a pośród trawy opuszczona rzeźba. Albo gigantyczny blok o długości 860 metrów z przygnębiającymi, niskimi sufitami i klaustrofobicznymi mieszkaniami, gdzie kapryśna winda działa jakby według własnych zasad, a miejsce zdaje się idealne dla zapatrzonych w mrok?

Znużony upałem twórca tego architektonicznego kolosa wkracza w świat meandrującego labiryntu mieszkań, odkrywając przypadkiem, że udało mu się zakrzywić czas. Inżynier odbywa krótkie podróże w przyszłość, stając się świadkiem narodzin Solidarności, poznaje nowinki jak e-mail czy Ikea, odwiedza sąsiadów prowadzących gospodarstwo na dziesiątym piętrze i wysłuchuje gorzkich historii związanych z konstrukcją bloku.

Książka stanowi fascynującą mieszankę realizmu magicznego, satyry, historii Gdańska i Przymorza oraz wydarzeń kluczowych dla Polski, co czyni Latawiec z betonu autorstwa Moniki Milewskiej dziełem literackim, które zapada w pamięć na długo.

Pierwsi mieszkańcy - rybacy, pasterze i dokerzy - nie zdawali sobie sprawy, że to prawdziwe dzieło diabła, myśląc, że to morski wiatr ukształtował ich nowy dom w pofalowaną sylwetę, która wznosiła się pośród kurzu budowy. Nazwali go falowcem i zasiedlili.

Pochodzę z falowca, z klatki C na trzecim piętrze, z sześciometrowym pokojem wychodzącym na zawsze zacienioną galerię. Dwadzieścia lat spędzonych w tym miejscu przekonuje mnie, że wszystko, co opisuje Monika Milewska, jest prawdą. Zboczeńcy, UFO nad blokiem, karaluchy i mrówki faraonki, ściany skute lodem w zimie stulecia, dzieci szukające pęknięć w przeznaczonym do użytkowania bloku. Nie pamiętam tylko krowy na balkonie, ale może mieszkała w klatce A. Nie mogłam się oderwać od przygód inżyniera, konstruktora falowca. Sam sobie zgotował ten los.

Magdalena Grzebałkowska