Konungahella 1135

Król Eryk II Pamiętny z Danii dążył do rozszerzenia swojego wpływu na tereny Słowian połabskich i Pomorze Zachodnie, z wyjątkowym zainteresowaniem skierowanym na wyspę Rugię. Lekceważył jednak potencjał oporu ze strony Ranów, Pomorzan i polskiego księcia Bolesława III Krzywoustego, który ponownie zjednoczył Pomorze Zachodnie z Polską. Książęta pomorscy, Warcisław I i Racibor I, uznali jego zwierzchnictwo, a Polska rozszerzyła swój wpływ na wschodnie Pomorze oraz Połabie, wymuszając daninę od Rugii.

Pomorscy książęta, korzystając z okazji, zaczęli organizować systematyczne wyprawy na duńskie wyspy, aktywnie wspierani przez Słowian połabskich — Ranów, Obodrytów i Czrezpienian, którzy postrzegali Skandynawów jako poważne zagrożenie. W sierpniu 1134 roku zjednoczone siły Pomorzan i Połabian dokonały ataku na Roskilde, dawną stolicę Danii, leżącą na Zelandii. Słowianie przeprowadzili zmasowane uderzenie, które doprowadziło do zajęcia i zniszczenia miasta oraz twierdzy obronnej.

W kolejnym roku, w sierpniu 1135, potężna flota złożona z około 300 okrętów, dowodzona przez Racibora I, skierowała się przeciwko Konungahelli, strategicznemu portowi nad rzeką Gta (dzisiejszy Kunglv) na granicy Norwegii i Szwecji, wtedy podległemu Erykowi. W dniach 9-10 sierpnia Słowianie rozgromili skandynawską flotę w bitwie morskiej, przejmując kontrolę nad statkami lub je niszcząc, a następnie dokonali desantu. Pod ich oblężeniem padł ważny gród, co było spektakularnym osiągnięciem dla polityki Bolesława Krzywoustego i siły słowiańskiego oręża. W następnych latach Duńczycy często czuli się zagrożeni na widok pomorskich i połabskich żagli na widnokręgu.