Niekiedy. Dziennik profesora nadzwyczajnego. Kontynuacja

Książka stanowi wyjątkowe spojrzenie na różnorodne, niekiedy absurdalne aspekty rzeczywistości, ukazując się jako przykład łamania konwencji literackich. Na początku teksty te wydają się pełne groteski i humoru, ale w miarę ich zgłębiania, ten pozornie lekki ton zanika. Autor umiejętnie stosuje autoironię, raz ukazując się jako sceptyk, raz optymista, i zachęca czytelnika do refleksyjnego spojrzenia na siebie.

Tradycję takich opowieści można dostrzec w literaturze Oświecenia, w filozoficznych powiastkach Woltera czy twórczości Ignacego Krasickiego, gdzie optymizm narratora zderza się z brutalną rzeczywistością. Inspiracji można szukać także w "Listach perskich" Monteskiusza, "Listach marokańskich" Jose Cadalso czy "Listach chińskiego filozofa" Olivera Goldsmitha. Obcy narratorzy w tych dziełach pozwolili autorom na satyryczny opis europejskich zwyczajów i codzienności, dając możliwość zakwestionowania ich oczywistości.

Narracja Kozłowskiego wyróżnia się tym, że jego narrator mimo całkowitego zanurzenia w znanym sobie świecie, nieustannie pozostaje zaskoczony jego tajemniczością i zmiennością. Bliskość z opisywanych światem jest wyraźna, lecz przy każdej próbie jej potwierdzenia, narrator odkrywa nowe aspekty często go zadziwiające. Efekt obcości nie pochodzi z dystansu czy krytyki, ale z naiwnej pewności, że świat można do końca oswoić. Tymczasem im bardziej narrator jest przekonany, że zna rzeczywistość, tym bardziej go ona zaskakuje.

Z recenzji Adama Komorowskiego wynika, że książka w niezwykle subtelny sposób kwestionuje naszą pewność co do znajomości otaczającej nas rzeczywistości, jednocześnie zachęcając do refleksji nad jej kruchością i zmiennością.