Kości, które nosisz w kieszeni

Pod powierzchnią naszych domów ukrywają się ślady przeszłości. Można je wydobyć i ukryć w własnej kieszeni. Zmarli nie są chętni do pozostawania w spoczynku – księżniczki stają się rzekami, a duchy dawnych włókniarek nawiedzają nas w miejscach codziennych, jednocześnie dzieląc się opowieściami o dawnych trudach. Główna bohaterka boryka się z rodzinnymi konfliktami, historią i codziennością pełną norm, które zdają się być nieosiągalne do spełnienia.

Łukasz Barys zabiera czytelników w podróż po cmentarzach, szkołach i zakątkach małomiasteczkowej rzeczywistości, ukazując dorastanie w sposób magiczny, lecz niezwykle realistyczny. Jego liryczny styl wciąga, tworząc niepowtarzalną narrację. Dzięki tej książce bieda, uprzedzenia i strach nabierają niemal sakralnego wymiaru, jak współczesne świętości katolickiej Polski. A Pabianice w końcu otrzymują swój własny epos - być może nieco komiczny i jednoznacznie proletariacki, ale niezwykle sugestywny i autentyczny.

Karol Maliszewski zauważa, że proza Barysa wywołuje zmysłowe wrażenia podobne do tych, które znajdziemy w dziełach Elfriede Jelinek. Autor stawia przed nami istotne pytania o to, co nieuniknione i przerażające: śmierć, która porządkuje świat, jednocześnie go niszcząc. Maciej Libich z "Wizji" także podkreśla mocne wrażenie, jakie książka wywiera na czytelnikach.