Komunizm, gówno i może cię kocham

Poezja Tomka Gromadki to przestrzeń pełna niekompletnych fraz wyrytych na miejskich chodnikach, neurotycznych powtórzeń i elips odkrywających klasowe tabu. Jednak jego twórczość unika narzucania jakiejkolwiek władzy, ani też nie dąży do przejęcia kontroli i promowania własnych, wzniosłych idei. W tej książce dominuje bardziej pragnienie, które przypomina dziecięce, niespełnione ambicje, często naznaczone upokorzeniami. Dzieło to porusza kwestie konsumpcji w dobie kapitalizmu oraz rozmaite formy okupacji, zarówno te historyczne, jak i codzienne: w rodzinnych relacjach, miłosnych związkach, wspólnotach aktywistycznych, jak i w osobistych przeżyciach człowieka. W tej poezji to, co publiczne, splata się z tym, co prywatne, a wszystko wnikliwie obserwuje bystry język, niewidocznie wkomponowany w samą tkankę twórczości.