Klątwa Kreatorów. Prawo milenium. Tom 4

Nie sądziłam, że po Raenie może wydarzyć się w tej serii jeszcze coś ciekawszego. A jednak! W „Klątwie Kreatorów” nowe wątki przebiły, to co działo się w „Obietnicy następcy”. Trudi Canavan nakreśliła bardzo spójną historię, w której nie było mowy o chwili znużenia. Z pewnością fakt, że jest to książka wieńcząca całą serię nieco podwyższa uczucia związane z „Klątwą Kreatorów”, ale serio, poza „Światem Dysku” Pratchetta i Harrym Potterze, nie znam cyklu, który potrafiłby tak pobudzać moją wyobraźnię i otwierać drzwi do zupełnie nieprawdopodobnego świata z Tyenem, Rielle, Quallem, Dahlim i całą resztą bohaterów. Zwracam szczególną uwagę na to, jak sukcesywnie i coraz sprawniej budowała świat w tej serii Trudi Canavan. Z początku wydawało mi się to trochę niechlujne, jednak koniec końców, finał, z tak wieloma postaciami i wątkami powala na kolana. <br> <br> W „Klątwie Kreatorów” Rielle oddaje się pracy Odnowicieli. Napełnia puste światy magią, zmagając się z utratą nieśmiertelności. Tyen wchodzi jako szef szkoły mechanicznej magii, co krok napotykając na przeszkody w postaci magów z Liftre, którzy w końcu powodują, że Tyen zdaje sobie sprawę, wraz ze swoimi wiernymi studentami, że istnieje wyłącznie jedno miejsce, w którym pozbędzie się kłopotów w swoim nauczaniu. Tymczasem rozchodzą się wieści o armii maszyn demolujących poszczególne światy i w wielkim finale serii, bohaterowie muszą spróbować sobie zaufać, aby stawić im czoła. Należy też wspomnieć o przemianie Qualla, który opuszcza świat bez magii i zaczyna używać swojej mocy.<br> <br> Jak wszystkie części, „Klątwę kreatorów” czytało mi się bardzo dobrze. Genialnie nawarstwiało się napięcie związane z mechaniczną magią. Bohaterowie stanęli na wysokości zadania, zarówno jeśli chodzi o ich działania (których bym oczekiwała), ale również sposób w jaki zostali opisani. Z łatwością było mi się z nimi identyfikować, chociaż miałabym lekkie zastrzeżenia co do postaci Kettin, której osobowość, moim zdaniem, nie została wystarczająco rozwinięta i jako antybohaterka nieco mnie zawiodła. „Klątwa Kreatorów” podzielona jest na dziesięć części, a każda z nich opowiadana jest z perspektywy Rielle lub Tyena. Rozdziały są krótkie, co mi się spodobało, bo wolę krótkie rozdziały, ponieważ uważam, że nadają one dobry i stały przepływ opowieści, zwłaszcza jeśli ma ona ponad 500 stron.<br> <br> Mam wrażenie, że Trudi Canavan pozostawiła zakończenie, które mogłoby umożliwić napisanie kolejnej części po „Klątwie Kreatorów”, ale na podstawie wydarzeń i zakończenia nie wiem, ile jeszcze można napisać poza kilkoma wątkami dopełniającymi dla kilku postaci. Przecież nie może pojawić się jeszcze jedno zagrożenie! Jeśli jednak jest to ostatnia część serii Prawa Milenium, to będę bardzo tęsknić za Rielle, Tyenem, Qallem i (ośmielę się to powiedzieć) Dahlim. Z przeczytaniem „Klątwy Kreatorów” zwlekałam naprawdę długo, pewni po części dlatego, że bałam się, że to będzie po prostu koniec. Poza tym często zakończenia serii zawodzą. W tym przypadku zdecydowanie o zawodzie nie można mówić. „Klątwa Kreatorów” jest elegancką książką kończącą „Prawo Milenium”. A może jednak… może jednak jeszcze coś więcej napisze w jej ramach Trudi Canavan? Nadzieja umiera ostatnia 😉

„Klątwa Kreatorów” to długo oczekiwana czwarta książka z serii "Prawo Milenium" i zakończenie historii Rielle i Tyena, która powstawała przez sześć lat i tysiące stron. Trudi Canavan, autorka jeszcze kilku innych serii książek, które oczarowują zawiłą i pełną zamiłowania do szczegółów budową świata, potrafi przedstawić zwyczaje i historię niezliczonych planet w dosłownym multiwersum w lekkich i krótkich opisach, które tylko sugerują ogrom i głębię stworzonego przez nią świata, co zawsze sprawia ogromną przyjemność w czytaniu. W przypadku tak utalentowanej autorki jak Trudi Canavan, która w tak szczególny sposób potrafi przełożyć swoją miłość i zainteresowanie światami, postaciami i historiami, które tworzy, bezpośrednio na czytelnika, stale oczekuje się literalnej rozkoszy. <br> <br> „Klątwa Kreatorów” to odpowiedni finał serii. Tyen i Rielle odnajdują swoje miejsce w światach i razem z Qallem naprawiają to, co zostało popsute. Powraca przeszłość Tyena, gdy dowiaduje się, co wiedza o „mechanicznej” magii uczyniła ze światami. Rielle odkrywa prawdziwy zakres swoich zdolności i zaskakuje nawet samą siebie, podczas gdy Qall podejmuje decyzję, co zrobić po powrocie do światów pełnych magii.<br> <br> Trochę czasu zajęło mi ponowne wciągnięcie się w historię i przypomnienie sobie, co działo się w poprzednich tomach, które czytałem dobre kilka lat temu, ale gdy już to zrobiłem, „Klątwa Kreatorów” stała się całkowicie pochłaniająca. Bardzo lubię bohaterów tej serii, więc łatwo było podróżować z nimi przez światy, nawet jeśli nie robili zbyt wiele. Pierwsza połowa książki sprawiała wrażenie długiego epilogu do poprzedniej, ale nie było to wadą i zaskakująco podobał mi się jej powolny rytm. Jest kilka rzeczy, które mi się nie podobały, przede wszystkim charakterystyka czarnego charakteru i to, że Baluka był ignorowany przez większą część historii. Poza tym zakończenie wydawało mi się nieco niedopracowane, nie czuję, żebym dowiedział się wszystkiego, czego bym chciał. <br> <br> „Prawo Milennium” to ogólnie świetna seria, której udało się zachować spójną jakość przez większość czasu. Jednak po przeczytaniu wszystkich opublikowanych powieści Canavan, „Trylogia Czarnego Maga” nadal jest moim zdaniem jej najlepszą serią.

Nie sądziłam, że po Raenie może wydarzyć się w tej serii jeszcze coś ciekawszego. A jednak! W „Klątwie Kreatorów” nowe wątki przebiły, to co działo się w „Obietnicy następcy”. Trudi Canavan nakreśliła bardzo spójną historię, w której nie było mowy o chwili znużenia. Z pewnością fakt, że jest to książka wieńcząca całą serię nieco podwyższa uczucia związane z „Klątwą Kreatorów”, ale serio, poza „Światem Dysku” Pratchetta i Harrym Potterze, nie znam cyklu, który potrafiłby tak pobudzać moją wyobraźnię i otwierać drzwi do zupełnie nieprawdopodobnego świata z Tyenem, Rielle, Quallem, Dahlim i całą resztą bohaterów. Zwracam szczególną uwagę na to, jak sukcesywnie i coraz sprawniej budowała świat w tej serii Trudi Canavan. Z początku wydawało mi się to trochę niechlujne, jednak koniec końców, finał, z tak wieloma postaciami i wątkami powala na kolana. <br> <br> W „Klątwie Kreatorów” Rielle oddaje się pracy Odnowicieli. Napełnia puste światy magią, zmagając się z utratą nieśmiertelności. Tyen wchodzi jako szef szkoły mechanicznej magii, co krok napotykając na przeszkody w postaci magów z Liftre, którzy w końcu powodują, że Tyen zdaje sobie sprawę, wraz ze swoimi wiernymi studentami, że istnieje wyłącznie jedno miejsce, w którym pozbędzie się kłopotów w swoim nauczaniu. Tymczasem rozchodzą się wieści o armii maszyn demolujących poszczególne światy i w wielkim finale serii, bohaterowie muszą spróbować sobie zaufać, aby stawić im czoła. Należy też wspomnieć o przemianie Qualla, który opuszcza świat bez magii i zaczyna używać swojej mocy.<br> <br> Jak wszystkie części, „Klątwę kreatorów” czytało mi się bardzo dobrze. Genialnie nawarstwiało się napięcie związane z mechaniczną magią. Bohaterowie stanęli na wysokości zadania, zarówno jeśli chodzi o ich działania (których bym oczekiwała), ale również sposób w jaki zostali opisani. Z łatwością było mi się z nimi identyfikować, chociaż miałabym lekkie zastrzeżenia co do postaci Kettin, której osobowość, moim zdaniem, nie została wystarczająco rozwinięta i jako antybohaterka nieco mnie zawiodła. „Klątwa Kreatorów” podzielona jest na dziesięć części, a każda z nich opowiadana jest z perspektywy Rielle lub Tyena. Rozdziały są krótkie, co mi się spodobało, bo wolę krótkie rozdziały, ponieważ uważam, że nadają one dobry i stały przepływ opowieści, zwłaszcza jeśli ma ona ponad 500 stron.<br> <br> Mam wrażenie, że Trudi Canavan pozostawiła zakończenie, które mogłoby umożliwić napisanie kolejnej części po „Klątwie Kreatorów”, ale na podstawie wydarzeń i zakończenia nie wiem, ile jeszcze można napisać poza kilkoma wątkami dopełniającymi dla kilku postaci. Przecież nie może pojawić się jeszcze jedno zagrożenie! Jeśli jednak jest to ostatnia część serii Prawa Milenium, to będę bardzo tęsknić za Rielle, Tyenem, Qallem i (ośmielę się to powiedzieć) Dahlim. Z przeczytaniem „Klątwy Kreatorów” zwlekałam naprawdę długo, pewni po części dlatego, że bałam się, że to będzie po prostu koniec. Poza tym często zakończenia serii zawodzą. W tym przypadku zdecydowanie o zawodzie nie można mówić. „Klątwa Kreatorów” jest elegancką książką kończącą „Prawo Milenium”. A może jednak… może jednak jeszcze coś więcej napisze w jej ramach Trudi Canavan? Nadzieja umiera ostatnia 😉

„Klątwa Kreatorów” to długo oczekiwana czwarta książka z serii "Prawo Milenium" i zakończenie historii Rielle i Tyena, która powstawała przez sześć lat i tysiące stron. Trudi Canavan, autorka jeszcze kilku innych serii książek, które oczarowują zawiłą i pełną zamiłowania do szczegółów budową świata, potrafi przedstawić zwyczaje i historię niezliczonych planet w dosłownym multiwersum w lekkich i krótkich opisach, które tylko sugerują ogrom i głębię stworzonego przez nią świata, co zawsze sprawia ogromną przyjemność w czytaniu. W przypadku tak utalentowanej autorki jak Trudi Canavan, która w tak szczególny sposób potrafi przełożyć swoją miłość i zainteresowanie światami, postaciami i historiami, które tworzy, bezpośrednio na czytelnika, stale oczekuje się literalnej rozkoszy. <br> <br> „Klątwa Kreatorów” to odpowiedni finał serii. Tyen i Rielle odnajdują swoje miejsce w światach i razem z Qallem naprawiają to, co zostało popsute. Powraca przeszłość Tyena, gdy dowiaduje się, co wiedza o „mechanicznej” magii uczyniła ze światami. Rielle odkrywa prawdziwy zakres swoich zdolności i zaskakuje nawet samą siebie, podczas gdy Qall podejmuje decyzję, co zrobić po powrocie do światów pełnych magii.<br> <br> Trochę czasu zajęło mi ponowne wciągnięcie się w historię i przypomnienie sobie, co działo się w poprzednich tomach, które czytałem dobre kilka lat temu, ale gdy już to zrobiłem, „Klątwa Kreatorów” stała się całkowicie pochłaniająca. Bardzo lubię bohaterów tej serii, więc łatwo było podróżować z nimi przez światy, nawet jeśli nie robili zbyt wiele. Pierwsza połowa książki sprawiała wrażenie długiego epilogu do poprzedniej, ale nie było to wadą i zaskakująco podobał mi się jej powolny rytm. Jest kilka rzeczy, które mi się nie podobały, przede wszystkim charakterystyka czarnego charakteru i to, że Baluka był ignorowany przez większą część historii. Poza tym zakończenie wydawało mi się nieco niedopracowane, nie czuję, żebym dowiedział się wszystkiego, czego bym chciał. <br> <br> „Prawo Milennium” to ogólnie świetna seria, której udało się zachować spójną jakość przez większość czasu. Jednak po przeczytaniu wszystkich opublikowanych powieści Canavan, „Trylogia Czarnego Maga” nadal jest moim zdaniem jej najlepszą serią.