Kiedy ślub?

Jestem pod wrażeniem poprowadzenia fabuły tej książki. Dopracowana w najdrobniejszych szczegółach, nawet z użyciem hasztagów, które odzwierciedlały jej nastrój. Ale może od początku. A więc książka dzieli się na dwa rodzaje bohaterów. Jednych, którzy nie chcą mieć dzieci i to są ci główniejsi. Cieszą się z każdej wolnej chwili, którą mogą spędzić w swoim towarzystwie. Nie mówią otwarcie, że nie lubią dzieci, tylko bardziej argumentują to kwintesencją wolności. W każdej możliwej sytuacji podkreślają dlaczego są singlami i jaką im to sprawia radość. Swoją przyszłość wiążą z dobrze płatną pracą i samymi dobrodziejstwami. U osób, które dzieci posiadają, widzą tylko rozpacz i brak snu. Drugą grupą są tu postacie mające dzieci, lecz będą ukazani jako poboczni bohaterowie. Tu autorka skupiła się na najgorszych chwilach macierzyństwa. Na nieposłuszności, głośności, krzykach, nieprzespanych nocach, lecz podkreśleniu, że cokolwiek robią, to z miłości do dzieci. Nic więc dziwnego, że osoba bezdzietna w ogóle nie chce ich posiadać. Interesującym wątkiem była tu rozmowa pracodawcy z główną bohaterką. Podkreślił, że zbudował hotele, gdzie nie będą przyjeżdżać rodziny z dziećmi. Nie twierdził, że sam ich nie lubił, lecz zwyczajnie nie wybudował żadnych dla nich atrakcji. Twierdził, że zwyczajnie ludzie czasem potrzebują odpoczynku od codzienności akcentując na słowo nadmierny hałas. To było ciekawe podejście, gdyż nawet rodzic bardzo kochający swoje dzieci faktycznie niekiedy potrzebuje się zresetować. Nie trudno się domyśleć, że autorka postanowiła złączyć tu ciekawą parę. Osobę, która kocha siebie i swój czas oraz drugą, która szuka odpowiedniej i inteligentnej kobiety do życia w związku. Jak sądzicie, co z tego wynikło? Powieść ozdobiła skrawkami z życia osoby, która często robi piękne zdjęcia, które wstawia na social media. Czy bywa w tym szczerość? Kolejną ważną rzeczą jest fakt, że każdy może na tą książkę zareagować inaczej. Według mnie to nie był atak na nikogo, tylko szczere ukazanie rzeczywistości. Pytanie tylko, czy są ludzie, którzy się do tego przyznają?

Jestem pod wrażeniem poprowadzenia fabuły tej książki. Dopracowana w najdrobniejszych szczegółach, nawet z użyciem hasztagów, które odzwierciedlały jej nastrój. Ale może od początku. A więc książka dzieli się na dwa rodzaje bohaterów. Jednych, którzy nie chcą mieć dzieci i to są ci główniejsi. Cieszą się z każdej wolnej chwili, którą mogą spędzić w swoim towarzystwie. Nie mówią otwarcie, że nie lubią dzieci, tylko bardziej argumentują to kwintesencją wolności. W każdej możliwej sytuacji podkreślają dlaczego są singlami i jaką im to sprawia radość. Swoją przyszłość wiążą z dobrze płatną pracą i samymi dobrodziejstwami. U osób, które dzieci posiadają, widzą tylko rozpacz i brak snu. Drugą grupą są tu postacie mające dzieci, lecz będą ukazani jako poboczni bohaterowie. Tu autorka skupiła się na najgorszych chwilach macierzyństwa. Na nieposłuszności, głośności, krzykach, nieprzespanych nocach, lecz podkreśleniu, że cokolwiek robią, to z miłości do dzieci. Nic więc dziwnego, że osoba bezdzietna w ogóle nie chce ich posiadać. Interesującym wątkiem była tu rozmowa pracodawcy z główną bohaterką. Podkreślił, że zbudował hotele, gdzie nie będą przyjeżdżać rodziny z dziećmi. Nie twierdził, że sam ich nie lubił, lecz zwyczajnie nie wybudował żadnych dla nich atrakcji. Twierdził, że zwyczajnie ludzie czasem potrzebują odpoczynku od codzienności akcentując na słowo nadmierny hałas. To było ciekawe podejście, gdyż nawet rodzic bardzo kochający swoje dzieci faktycznie niekiedy potrzebuje się zresetować. Nie trudno się domyśleć, że autorka postanowiła złączyć tu ciekawą parę. Osobę, która kocha siebie i swój czas oraz drugą, która szuka odpowiedniej i inteligentnej kobiety do życia w związku. Jak sądzicie, co z tego wynikło? Powieść ozdobiła skrawkami z życia osoby, która często robi piękne zdjęcia, które wstawia na social media. Czy bywa w tym szczerość? Kolejną ważną rzeczą jest fakt, że każdy może na tą książkę zareagować inaczej. Według mnie to nie był atak na nikogo, tylko szczere ukazanie rzeczywistości. Pytanie tylko, czy są ludzie, którzy się do tego przyznają?