Karta do albumu o melancholii. Poezje

Wiersze Marcela Prousta oferują wyjątkowy wgląd w jego duszę i twórczość, odzwierciedlając spontaniczność, która rzadko spotyka się w jego znanych utworach prozatorskich. Choć szeroko kojarzony jest z siedmiotomową powieścią i długimi, kunsztownie zbudowanymi zdaniami, poezja Prousta odsłania bardziej intymną stronę twórcy. Już jako młody człowiek łączył swoje literackie wysiłki pomiędzy prozę a poezję. Nawet w wieku trzydziestu ośmiu lat, kiedy to powziął monumentalny projekt powieściowy, nie zaprzestał twórczości poetyckiej. Jego wiersze dzielą się na dwa znaczące okresy: pisane w młodości, do dwudziestego piątego roku życia, zawarte w pierwszym tomie „Poezji”, oraz późniejsze burleski i satyry, dedykowane znajomym, które zgromadzono w drugim tomie. Problemem jest dokładne datowanie tych dzieł, gdyż większość z nich nie ukazała się za jego życia i często przybierała formę załączników do listów, które Proust nie zawsze opatrywał datą. Systematyzacji tej niepublikowanej twórczości podjął się Philip Kolb, opracowując chronologię korespondencji Prousta w latach siedemdziesiątych XX wieku.

Poezja dla Prousta była esencją literatury. Inspirowali go Baudelaire i Gérard de Nerval, których wątki przewijają się w jego powieści jako duchowi mentorzy. Wśród jego literackich fascynacji znaleźli się również Leconte de Lisle, Paul Verlaine oraz Stéphane Mallarmé. Gdy jego powieści zyskały uznanie w 1913 roku, Proust próbował zapobiec publikacji swoich prywatnych listów po śmierci przez Horacego Finaly'ego i Lionela Hausera, jednak dowiedział się, że jest to niemożliwe. Niespodzianką było odkrycie i skompletowanie jego poezji, którą pisał ku uciesze przyjaciół, z prośbą o jej zniszczenie. Często pisał na skrawkach papieru czy kopertach, być może zapominając o ich istnieniu.

Poezja Prousta jest spleciona z poszukiwaniami straconego czasu, zanurzona w korzeniach późnego romantyzmu oraz wczesnych twórczościach Baudelaire'a i Nervala, zachowując przy tym tradycyjną formę. Wiersze ukazują go jako dowcipnego rozmówcę i młodzieńca ze skłonnością do żartów, podrywającego młode dziewczęta jak mleczarkę na drodze z liceum Condorcet, dedykującego serenady Jeanne Pouquet z rakietą tenisową oraz wymieniającego dziecinne listy z przyjacielem Reynaldo Hahnem. Te wiersze są osobiste, żartobliwe, pełne uczuć, a jednocześnie wolne od sentymentalizmu.