Kantowska teoria doświadczenia

W swojej książce podjąłem wyzwanie ponownego zinterpretowania Kantowskiej koncepcji aprioryczności. Moje przekonanie o jej wartości nie wynika bezpośrednio z lektury dzieł Immanuela Kanta, ale raczej z potrzeby obrony tej idei przed krytykami. Początkowo, podobnie jak wielu młodych filozofów, byłem przekonany, że Kant został już przezwyciężony przez rozwój myśli filozoficznej. Uświadomienie sobie jednak, że wiele z zarzutów wobec jego teorii nie dotyczyło bezpośrednio jego samego, sprawiło, że zacząłem powątpiewać w znaczenie współczesnych interpretacji jego pracy.

Z biegiem czasu, zgłębiając argumenty stojące za tymi mylnymi interpretacjami, moja wątpliwość tylko się potęgowała. Wydawało mi się nie do pomyślenia, by filozofia Kanta, od której wielu badaczy zaczyna swoją pracę, mogła być tak odmiennie rozumiana niż przedstawiają to najważniejsi jej znawcy. Dlatego teraz z wdzięcznością zauważam, że wpływ tych autorytetów osłabł, gdyż nawet dominujący wówczas empiryści przyznawali rację Kantowi, co także często podkreślał Helmholtz.

Niemniej jednak, nawet te pozytywne obserwacje nie pozwoliły mi wydać samodzielnego i pewnego osądu. Okazuje się, że sama analiza teoretyczna nie wystarczy, aby jednoznacznie stwierdzić, na ile Kant był idealistą, realistą czy po prostu filozofem tamtej epoki.