Kafka. Ku literaturze mniejszej

Aby zagłębić się w twórczość Kafki, należy przygotować się na wyjątkowe doświadczenie. Jego prace przypominają złożoną strukturę, podobną do kłącza lub sieci zawiłych ścieżek. Przykładowo, "Zamek" jest pełen rozmaitych wejść, jednak ich funkcja i układ pozostają tajemnicą. Podobnie, hotel Ameryka obfituje w niezliczone drzwi i wyjścia, z których każde strzeżone jest przez czujnych dozorców, a przy tym można natrafić na przejścia pozbawione drzwi.

W opowiadaniu "Jama", pozornie mamy do czynienia z jednym tylko wejściem. Bestia zastanawia się nad możliwością istnienia dodatkowego, które mogłoby służyć jedynie do celów obserwacyjnych. Tymczasem jest to sprytna pułapka, którą zastawili zarówno bestia, jak i sam Kafka. Cały opis jamy konstruowany jest w sposób świadomy, by mylić potencjalnego przeciwnika. Wchodząc z dowolnego punktu, nie można powiedzieć, że jedno wejście odgrywa ważniejszą rolę od innego. Każde, nawet prowadzące do ślepego zaułka czy wąskiego przesmyku, posiada swoje funkcje.

Podczas eksploracji staramy się określić, jak połączyć wybrane punkty, przechodząc przez różne skrzyżowania i korytarze. Poszukujemy mapy tego złożonego kłącza i zastanawiamy się, jak mogłaby się ona zmieniać, gdybyśmy obrali inną ścieżkę. Zasada wielości wejść i trudnych do przewidzenia połączeń ma na celu nie tylko odstraszenie ewentualnych intruzów i nadinterpretatorów, ale również wskazuje, że dzieło Kafki należy badać przede wszystkim poprzez eksperymenty, a nie próbować je definitywnie zinterpretować.