Józef Wittlin w Ameryce. Klasycznie obcy

Józef Wittlin był autorem, który mógłby aspirować do literackiej Nagrody Nobla w latach 30. XX wieku, a jego talent pisarski przyciągał międzynarodowe uznanie. Jego pacyfistyczna powieść „Sól ziemi”, przetłumaczona na wiele języków, została wysoko oceniona przez Thomasa Manna, który uważał ją za jedno z nielicznych dzieł tamtej epoki o charakterze „mitycznym i epickim”. Niestety, współcześnie jego nazwisko jest znane głównie wśród znawców literatury i bibliofilów.

Pochodzenie żydowskie autora miało znaczący wpływ na jego życie, choć to nie przed Hitlerem uciekał z Polski, lecz przed rodakami. Podobnie jak inni intelektualiści tamtego czasu, jak Antoni Słonimski czy Julian Tuwim, Wittlin padł ofiarą antysemickiej kampanii, która przetoczyła się przez prawicowe media w latach 1938-1939.

Książka Jacka Hajduka „Józef Wittlin w Ameryce. Klasycznie obcy” rzuca nowe światło na losy Wittlina na emigracji. Autor porównuje jego duchową samotność i twórczy kryzys poza Europą do „Odysei” Homera, z którą Wittlin, jako tłumacz, zmagał się przez wiele lat. Dzięki temu możemy dostrzec w jego biografii uniwersalny obraz człowieka wykorzenionego, skazanego przez historię na ciągłą wędrówkę.