I nie było już nikogo

W tej książce nie można znaleźć żadnego pocieszenia, a jedynie pradawną, tajemną grozę. Być może nawet moje najbardziej wstrząsające koszmary nigdy nie zrównały się z tak przerażającą opowieścią. "I nie było już nikogo" wywarło na mnie poczucie dyskomfortu i niepewności i utkwiło w najciemniejszym zakątku mojego umysłu. Pytania, które pozostały po przeczytaniu, wciąż oplatają mój rozum jak kolczasta winorośl. Książka niezwykle mi się podobał, lecz nie jest doświadczeniem, do którego będę chciała wrócić.
O czym jest książka? W historii dziesięć osób zostaje wezwanych jako goście do domu na odległa wyspę przez państwa Owen. Zebrani goście prowadzą sztampowe dialogi przy posiłkach, rozmyślając o sławie wyspy oraz zastanawiając się nad spóźnieniem gospodarzy. Beztroska atmosfera znika, gdy dobiegające z gramofonu nagranie wylicza bezkarne grzechy gości. Zdziwienie przybyłych szybko przemienia się w przerażenie. Wraz z upływem czasu dochodzi do morderstw, jednym po drugim, które pozostają w zgodzie z instrukcjami zawartymi w dziecięcej rymowance. Wspomnienia ich czynów, które wcześniej były odległe i niewyraźne, nagle stają się ostre i jaskrawe. Na Wyspie Żołnierza szaleje śmierć ze swoją krwawą kosą. Każde skrzypnięcie i jęk to prześladujący ich łowca, każdy powiew wiatru to jego oddech, blisko ich szyi.

"Bądź pewien, że twój grzech cię odnajdzie."

Agatha Christie to oczywiście niezwykle dobra pisarka, która z przerażającym upodobaniem zagłębia się w porywającą, niepokojącą i genialnie skonstruowaną historię, która bezlitośnie szarpie mózg, a jednocześnie bezlitośnie rozdziera serce. Autorka bawi się z czytelnikiem z delikatnością i finezją, nie pozwalając mu nawet na chwilę oderwać się od ziemi i zatrzymać się tam, gdzie był. Czytanie tej książki to jak przechodzenie przez koszmar; nie potrafiłam się zorientować, nie odróżniałam północy od południa.

"I nie było już nikogo" nie jest lekką lekturą - jest wręcz nieubłaganie wstrząsająca. Hermetyczna, przerażająca atmosfera Wyspy Żołnierzy tworzy czarną szalkę Petriego, w której panuje niepokój. W miarę jak na jaw wychodzi nawiedzająca przeszłość każdego z bohaterów, a ich sekrety pęcznieją, książka coraz bardziej wciąga. Ale to, co wydaje się być thrillerem, jest czymś o wiele bardziej niebezpiecznym. Christie nadaje tej historii dobrze opisaną psychologiczną głębię. Umysł jest niedoskonałym nośnikiem danych, który robi co chce z otrzymywanymi informacjami. Ale co się dzieje, kiedy strach, prawdziwy strach, bierze nad nim górę i wypiera wszystko inne? Co się dzieje, gdy twoje marne próby usprawiedliwienia się i zapewnienia o jakiejś fałszywej przyzwoitości nie wytrzymują już rażących ataków poczucia winy? Każdy z dziesięciu gości jest lustrem, przed którym nie ma ucieczki, odbijającym w sobie nawzajem swoje potworności. Ta książka jest w wielu aspektach zaproszeniem do długiego, ostrego spojrzenia na siebie w lustrze. Jest to również kryminalistyczne badanie wyrzutów sumienia - takich, które są wystarczająco silne, by wyrwać człowieka z cienia. Prawda o niej w końcu pociąga za sobą krew.

Jest to ponadto portret psychopaty, pod którego pozorami kryje się istota czujna i bezduszna. Czy ludzie naprawdę są zdolni do takiego zauroczenia krwią i złem? Żadna z tych postaci nie jest, oczywiście, typem człowieka, dla którego chciałoby się rozwinąć czerwony dywan, ale czy ktoś naprawdę na to zasługuje? Pytania zadawane przez tę książkę są ponure i zbyt trudne do uchwycenia, ale to nie sprawia, że ta zawrotna podróż nie jest warta zachodu. Jeśli istnieje wada dotycząca "I nie było już nikogo", to moim zdaniem należy powiedzieć, iż Christie utrzymuje szacunek i dystans od swoich bohaterów. Myślę, że trochę więcej trucizny w piórze pomogłoby w wykreowaniu postaci.

"I nie było już nikogo" opiera się na czytelnej intrydze, lecz niebywale prowokuje i pokrywa nasze myśli ciemną mazią. To thriller psychologiczny, o którym ciężko zapomnieć.

10 obcych sobie osób zostaje zaproszonych do domu na wyspie. Gdy „przypadkowo” ginie druga osoba, zdają sobie sprawę, że to dzieło zabójcy. Postanawiają odkryć jego tożsamość. Jednak nie będzie to proste, gdyż każdy ma alibi. Odizolowani od świata, umierają jeden po drugim w myśl dziecięcej rymowanki, która wisi w każdym z pokoi.
Świetna! Moja ulubiona. Strasznie wciągająca.
Trzymająca w napięciu, świetnie przemyślana historia. Zwrot akcji jest obłędny.
Wyobraźcie sobie, że dostajecie książkę, w której z góry wiecie, że wszyscy bohaterowie zginą. W trakcie jej czytania możecie próbować odgadnąć, kto będzie następny i od czego zginie. Czy to nie wspaniały pomysł?
Jest to idealny kryminał na początek. Pokazuje mistrzynię tego gatunku w najlepszych barwach. Jest warty uwagi każdego, nawet jeśli nie za bardzo lubi czytać. Dzięki niemu może rozwinąć się miłość do kryminałów czy literatury. Ponad to, gwarantuje wam, że po jej lekturze od razu zapragniecie przeczytać inne książki Agaty Christie.

To jest książka, która rozpoczęła moją absolutną miłość do gatunku powieści kryminalnych. Byłam uzależniona i musiałam ją przeczytać 3 lub 4 razy w ciągu roku. Poemat, bezludna wyspa, zwroty akcji, odliczanie, zawieszenie... lepiej być nie może.

Historia
Dziesięć osób otrzymuje tajemniczy list od nieznanej im osoby, z którego wynika, że powinni przybyć na odległą wyspę. Dlaczego mieliby się tam udać? Po przybyciu na miejsce próbują dociec, co łączy ich wszystkich, w oczekiwaniu na tajemniczego gospodarza. Po natknięciu się na wierszyk o tym, jak dziesięć małych Indian umiera, decydują, że będą czekać aż do następnego ranka na prom, który zabierze ich z powrotem do domu. Ten jednak nigdy ich stamtąd nie zabierze. Każdy z gości nagle umiera, dopasowując się do wersu z wiersza. Czysta zabawa. W mistrzowskim zakończeniu czytelnik rozumie wszystkie powiązania, dowiaduje się, dlaczego morderca wybrał ich na śmierć i wyrabia sobie bardzo wyraźną opinię na temat tego, kto miał rację, a kto się mylił. Niesamowite!
Mocne strony:
1. Fabuła - czy może być coś lepszego niż powiedzenie czytelnikowi, że zginie 10 osób, a Ty masz odgadnąć kto następny i od jakiej broni?
2. Bohaterowie- wszystkie koleje losu, wszystkie osobowości. Niektórych pokochasz, a niektórych znienawidzisz!
Słabe strony:
1. Nie było kontynuacji.

Końcowe myśli:
Jeśli jesteś fanem kryminałów, musisz to przeczytać. Jeśli nigdy nie czytałeś Agathy Christie, to musi być twój pierwszy raz. Musisz zrozumieć mistrzynię, zanim zahaczysz o konkretnego bohatera w którejś z jej innych serii.

To jest książka, która rozpoczęła moją absolutną miłość do gatunku powieści kryminalnych. Byłam uzależniona i musiałam ją przeczytać 3 lub 4 razy w ciągu roku. Poemat, bezludna wyspa, zwroty akcji, odliczanie, zawieszenie... lepiej być nie może.

Historia
Dziesięć osób otrzymuje tajemniczy list od nieznanej im osoby, z którego wynika, że powinni przybyć na odległą wyspę. Dlaczego mieliby się tam udać? Po przybyciu na miejsce próbują dociec, co łączy ich wszystkich, w oczekiwaniu na tajemniczego gospodarza. Po natknięciu się na wierszyk o tym, jak dziesięć małych Indian umiera, decydują, że będą czekać aż do następnego ranka na prom, który zabierze ich z powrotem do domu. Ten jednak nigdy ich stamtąd nie zabierze. Każdy z gości nagle umiera, dopasowując się do wersu z wiersza. Czysta zabawa. W mistrzowskim zakończeniu czytelnik rozumie wszystkie powiązania, dowiaduje się, dlaczego morderca wybrał ich na śmierć i wyrabia sobie bardzo wyraźną opinię na temat tego, kto miał rację, a kto się mylił. Niesamowite!
Mocne strony:
1. Fabuła - czy może być coś lepszego niż powiedzenie czytelnikowi, że zginie 10 osób, a Ty masz odgadnąć kto następny i od jakiej broni?
2. Bohaterowie- wszystkie koleje losu, wszystkie osobowości. Niektórych pokochasz, a niektórych znienawidzisz!
Słabe strony:
1. Nie było kontynuacji.

Końcowe myśli:
Jeśli jesteś fanem kryminałów, musisz to przeczytać. Jeśli nigdy nie czytałeś Agathy Christie, to musi być twój pierwszy raz. Musisz zrozumieć mistrzynię, zanim zahaczysz o konkretnego bohatera w którejś z jej innych serii.