Homo ludens

Johan Huizinga (1872-1945), z wykształcenia orientalista i przez wiele lat profesor historii kultury na Uniwersytecie w Lejdzie w Holandii, zasłynął na całym świecie jako autor dwóch kluczowych prac: "Jesieni średniowiecza" z 1919 roku oraz "Homo ludens". Ta druga książka, choć wydana w 1938 roku, nadal przyciąga uwagę historyków i filozofów kultury swoją nowatorską perspektywą. Świadczy o tym powstanie ludologii, nowej dziedziny badawczej rozwijającej się od końca XX wieku. Huizinga podkreśla, że gra i zabawa stanowią fundamentalne elementy kultury, istotne dla wielu jej aspektów. Zabawa nie ogranicza się tu jedynie do rozrywki, ale jest formą współzawodnictwa i rywalizacji, która w toku czasu nabrała instytucjonalnego charakteru. Autor wprowadza pojęcie "ludiek", by oddać specyfikę tego ludycznego wymiaru kultury ludzkiej. Nie sugeruje, że kultura to zwykła zabawa, ale wskazuje, jak ludyczne działania człowieka przejawiają się w szerokiej gamie zjawisk kulturowych, od wojny i prawa, po naukę, poezję i sztukę. Ludyczność w dużym stopniu wpływa na formę dzieł stworzonych przez homo faber.