Hieny modliszki czarne wdowy. Czyli jak kobiety zabijają

Cruella, określana pieszczotliwie jako sędzia w togach, wykrzykuje do jednego z bohaterów opowieści: „Znam was!”. Sama przeżyła rozwód. Jej stanowisko to nie tylko manifestacja władzy, jaką pełni w sądowym systemie, ale przede wszystkim wynik osobistego doświadczenia, które kładzie przed nią mężczyzn jako wrogów, jakich spotyka na sali sądowej. Inaczej ktoś inny wykorzystałby tę władzę, zrywając pieczołowicie zgromadzone dokumenty mężczyzny, chcącego dowieść swojej niewinności.

Feminizm, mimo że skierowany przeciw mężczyznom, jak każda doktryna konfrontacji i nienawiści, która pociąga za sobą człowieka, niszczy również tych, którzy się jej poddają. Niekiedy okazuje się, że tezy feminizmu złamały wiele kobiet, niszcząc ich życia i skazując je na cierpienie. Jedne cierpią jawnie, inne natomiast nie widzą przyczyny tego bólu w samej doktrynie, tylko dalej krzyczą mimo upływu czasu, tracąc nie tylko urok, ale i siły do walki – jak w powszechnie znanym dowcipie, gdzie brak możliwości gryzienia nie wyklucza chęci „poćmokania”.

Niemniej, ta książka nie jest atakiem na kobiety. Przeciwnie, to afirmacja kobiecości, której czar ubogaca świat. Autor jasno deklaruje, że to nie jest dzieło stawiające pomnik kobietom, ale raczej wyraz ich wartości i znaczenia w świecie pełnym różnorodności. To także hymn na cześć fundamentalnych różnic między płciami i protest przeciwko wszelkim próbom narzucenia sztucznej równości w imię polityki, ideologii, religii czy filozofii.