Halny

Igor Jarek w swojej twórczości kreuje obraz Nowej Huty, który może wydawać się przesadnie mroczny i brutalny. Chciałbym wierzyć, że taka Huta to tylko wytwór wyobraźni – przerażająca wizja pełna lęków mieszkańców Krakowa, zwłaszcza tych z artystycznym i tradycyjnym zacięciem. Niemniej jednak, od czasu do czasu rzeczywistość zdaje się potwierdzać te opowieści, przypominając o swoim istnieniu. Czasami natrafiam na grupę kibiców, pędzących przez osiedle w kominiarkach i z maczetami, albo budzi mnie wczesnym rankiem hałas wyłamywanych drzwi u sąsiada, który trzymał w domu znaczne ilości narkotyków.

W opowiadaniach Jarka, Nowa Huta jawi się jako mroczna część wielkiego miasta, jakby była rezerwuarem wszystkiego, co najmroczniejsze i niewłaściwe. Krytycy mogliby powiedzieć, że jego pisarstwo opiera się na kryminalnych stereotypach, tworząc przyciągające lecz przygnębiające historie o ludzkim upadku. I choć trudno powiedzieć, czy jest inaczej, to właśnie taka wizja Huty przenika do opowieści młodych mężczyzn, którzy po nocnej libacji żaliwą się na swoje niepowodzenia. Są to epickie opowieści o nieudolnych bohaterach, rycerskie romanse bez happy endu i moralitety bez rozgrzeszenia. Podsumować je można kilkoma krakowskimi wyrażeniami: kto był bardziej narąbany, kto komu dowalił, ile udało się zarobić i czy ktoś miał 'przygody' z kimś innym. Nie podoba się? To można iść won.