Filozofia chodzenia

Chodzenie zyskuje coraz więcej zwolenników, którzy doceniają jego dobroczynny wpływ: koi nerwy, zbliża do natury i sprawia, że czujemy się pełniejsi. Nie potrzeba do tego żadnych specjalnych umiejętności, technik, sprzętu ani środków finansowych. Wystarczy mieć ciało, przestrzeń i czas do dyspozycji.

Jednak chodzenie ma także wymiar filozoficzny i duchowy. Autor sięga do literatury, historii i filozofii, odsłaniając różne aspekty wędrówek, pielgrzymek oraz błądzenia, a także rytuałów przejścia, które przenikają zarówno naturę, jak i cywilizację. W książce znajdziemy odniesienia do Rimbaud i jego nieustannej potrzeby ucieczki, Gandhiego z jego polityką biernego oporu, a także Kanta, który wiódł swoje codzienne spacery po Królewcu.

Czy można myśleć dobrze, używając wyłącznie stóp? Co Nietzsche miał na myśli, gdy pisał: „I wspinały się stopy, palce już słuchały”? Ta książka właśnie tego dotyka, stanowiąc zarówno traktat filozoficzny, jak i próbę uchwycenia sztuki chodzenia. Z pewnością przypadnie do gustu każdemu, kto nigdy nie postrzegał siebie jako wędrującego myśliciela.