Fantomowe ciało króla. Peryferyjne zmagania z nowoczesną formą

Książka proponuje świeże spojrzenie na historię Polski, wykorzystując unikalne ramy teoretyczne, które dotąd były mało stosowane w tej dziedzinie. Posługuje się narzędziami, takimi jak teologia polityczna, psychoanaliza Lacanowska, teoria systemów-światów, studia postkolonialne, ontologia wydarzenia Alaina Badiou oraz teoria hegemonii, aby przyjrzeć się społeczno-kulturowej tożsamości kraju.

Centralnym motywem tej pracy jest figura „fantomowego ciała króla”, inspirowana koncepcją „dwóch ciał króla” opisaną przez Ernsta Kantorowicza. Przez metaforę fantomowego ciała autor opisuje I Rzeczpospolitą jako pozorną strukturę, która od czasów śmierci Zygmunta II Augusta, ostatniego dziedzicznego władcy Polski i Litwy, funkcjonowała jako fikcja, wyobrażenie czy uroszczenie, raczej niż faktyczne państwo. To nieistnienie jako państwa miało wieloletni wpływ na losy Polski, począwszy od XVI i XVII wieku, przez okres rozbiorów aż do czasów współczesnych.

„Fantomowe ciało króla” nie jest jednak tradycyjną pracą historyczną. Skupia się na współczesnych wyzwaniach Polski w obliczu nowoczesności. Na kartach książki dochodzi do nieoczywistych i inspirujących zestawień, gdzie Wallerstein spotyka się z Gombrowiczem, Brzozowski z Lacanem, a Lefort z Andersonem. Gramsci i Laclau zderzają się z postaciami staropolskich sarmatów, co pozwala zgłębić tajemnicę polskiej tożsamości.