Ellis Island

Autor „Życia instrukcji obsługi”, Georges Perec, nie starał się stworzyć jedynie zwykłego reportażu historycznego. Zamiast tego, kształtował swoje dzieło zgodnie z osobistym podejściem, co jest charakterystyczne dla całej jego twórczości. Każda jego książka odzwierciedla autobiograficzne aspekty, jednak w kontekście „Ellis Island” mamy do czynienia z czymś nieco innym.

Philippe Lejeune, czołowy teoretyk autobiografii i autor studium nad twórczością Pereca, opracował prowizoryczną klasyfikację pisarskich dokonań autora w zakresie autobiografii. W tej typologii Lejeune wyróżnia różne kategorie projektów: te, które zostały rozpoczęte i ukończone bez modyfikacji jak „Pamiętam, że”, projekty zmienione i ukończone, takie jak „W albo wspomnienia z dzieciństwa”, a także te, które pozostały niedokończone czy porzucone. W tej różnorodności projektów „Ellis Island” nie jest wspomniane, mimo swojego wyraźnie autobiograficznego charakteru.

Aby uwzględnić „Ellis Island” w tej klasyfikacji, należałoby dodać nową kategorię, która obejmowałaby unikalny rodzaj projektu: projekt wspólny, rozpoczęty, ukończony i nieustannie modyfikowany za życia i po śmierci autora. Wyróżnia się on jako jedyny tego typu w dorobku Pereca, wskazując na ciągłą ewolucję i żywotność jego twórczości.