Eksterytorialna ojczyzna chorych

Kiedy przekraczasz próg szpitala, życie zdaje się zatrzymywać. W biegu codzienności, który na co dzień wydaje się kluczowy i nieodwracalny, nagle pojawia się przestrzeń na refleksję. Wszystkie pilne sprawy mogą zaczekać, a te, które nie mogą, po prostu przeminą. W tym miejscu zatrzymane zostają nasze plany i niedokończone zobowiązania, lecz mimo to świat nie przestaje trwać, serce bije dalej. Czas w szpitalu nie zwalnia, a wręcz przeciwnie – biegnie jakby jednocześnie w dwóch wymiarach. To tak, jakbyśmy byli widzami własnego życia, zmuszeni do przyglądania się splecionym działaniom, porzuconym obowiązkom i dawanym obietnicom. Jak wiele spośród nich miało prawdziwą wartość? Ile było warte naszych nerwów? Co tak naprawdę zdołało coś zmienić? Czasem okazuje się, że trudy naszej krzątacza w rzeczywistości były tylko pustym zgiełkiem. Wszystko to przypomina hazard, gdzie pogoń za sukcesem niekiedy prowadzi do porażki.