Dziewczynka, która nie potrafiła nienawidzić

Lidia była zaledwie trzyletnią dziewczynką, gdy jej życie zmieniło się w niekończący się koszmar Auschwitz. Wzrok doktora Mengele często padał na nią, a ona próbowała się ukrywać, schowana pod pryczą. Jej wspomnienia o eksperymentach przeprowadzanych w obozie są wciąż żywe. Wojna zabrała jej biologiczną rodzinę, dlatego Lidia po jej zakończeniu trafiła do nowego domu. Wielu lat później odkrywa, że jej matka żyje i przebywa w Rosji, nie przestając poszukiwać swojej córki.

Lidia Maksymowicz, jedna z 1,5 miliona więźniów Auschwitz, była wśród zaledwie siedmiu tysięcy, które doczekały wyzwolenia. Numer wytatuowany na jej ramieniu stał się symbolem jej przeszłości. Długo go zakrywała, unikając niewygodnych pytań i konieczności tłumaczenia. Nie zdecydowała się jednak na usunięcie numeru, by móc mówić o swoim doświadczeniu w obozie – o dzieciństwie pełnym cierpienia i najtrudniejszym teście ludzkości, jaki przyszło jej zdawać.

Ponad siedem dekad później, ten sam, teraz już wyblakły numer pocałował papież Franciszek, uznając 70072 za symbol triumfu nad nienawiścią.