Dzień tryfidów

"Wiesz, najbardziej wstrząsająca jest w tym wszystkim świadomość, że tak łatwo straciliśmy świat, który wydawał się taki bezpieczny i pewny. (...) Właśnie ta łatwość była najbardziej przerażająca".<br> Dzień apokalipsy nastąpił szybciej, niż się spodziewali.<br> <br> POCZĄTEK KOŃCA<br> "(...) siedząc wygodnie (...) zacząłem sam się przed sobą przyznawać, że wszystko, co tego dnia widziałem, jest rzeczywistością - autentyczną i rozstrzygającą. Już nigdy nie będzie powrotu. Nastąpił koniec wszystkiego, co znałem".<br> "Dzień tryfidów" to historia napisana z perspektywy głównego bohatera, Bill'a, który żyjąc w świecie - dziś byśmy go nazwali "po apokalipsie" - opowiada nam początki tej sytuacji, od czego to wszystko się zaczęło.<br> A zaczęło się od chmury, najprawdopodobniej szczątków komety, która przeszła przez Ziemię. Tylko niektórzy wskutek zrządzenia losu zostali oszczędzeni, czyli niepozbawieni wzroku. Cała reszta świata, która oglądała z zapartym tchem to zjawisko, najpierw podziwiała niezwykły spektakl na niebie, a potem oślepła.<br> Wyobraźmy sobie taki scenariusz - budzimy się, jak co rano, a tu jedynie garstka ludzi ma nadal wzrok. Postawy, jakie rodzą się w ludziach są, oczywiście, różne. Niektórzy panikują i odbierają sobie życie od razu, nie mogąc znieść tego ciężaru. Inni, snując się bez celu, trwają na granicy przytomności. Jeszcze inni - starają się dostosować, ale szybko zaczynają być na usługach tych widzących.<br> A w tym wszystkim tryfidy - rośliny powstałe wskutek eksperymentów na ziemi, jednak wyróżniające się cechami zdecydowanie innymi niż większość roślin uprawianych na naszej planecie. Nie do końca zbadane, w świecie i tak już ogarniętym paniką, i one stają się kolejnym zagrożeniem. <br> Zaczyna się chaos i walka o przetrwanie. Zaczyna się próba oswojenia nowej zupełnie sytuacji, szukanie rozwiązań i - co niezwykle istotne - zadawanie pytań samemu sobie.<br> <br> NOWE ROZDANIE<br> "(...) uczucie wyzwolenie nie mijało. (...) Wszystkie zadawnione problemy, zarówno osobiste, jak i ogólne, zostały unicestwione jednym potężnym cięciem. Stałem się naraz panem siebie, nie byłem już śrubką w wielkim mechanizmie".<br> Bohaterowie książki zaczynają uczyć się żyć w tym innym już świecie - stare reguły i zasady poniekąd znikają, bo muszą je zaaranżować na nowo, dostosować do nowych warunków życia, przekształcając je. Kiedy mija pierwszy wstrząs, zaczyna się myślenie - co jest punktem wyjścia, czym się kierować. Zmieniają się wartości: to, co jeszcze wczoraj było chwalebne, dziś mogłoby być obciążające, ryzykowne.<br> Ale z drugiej strony, kiedy nie można zmienić tego, co już niezmienialne, to można zacząć wiele od nowa. Czy to nie uwalniające?<br> Oczywiście w takiej sytuacji nie można uciec od niezwykle trudnych moralnie decyzji: komu pomóc i dlaczego, skoro wszystkim się nie da. Jakimi sposobami podejmować takie decyzje, czym się kierować?<br> Czy można winić ludzi za to, że chcą przetrwać - tym samym na przykład nie pomagając innym? Kto to może rozsądzić? <br> <br> CO O NIEJ SĄDZĘ?<br> "Dzień Tryfidów" nie jest najlepszą książką spod znaku post-apo, jaką miałam okazję przeczytać - niewątpliwie jednak ma swoją wartość i moim zdaniem jest warta przeczytania. Mam w niej zaznaczone całe długie fragmenty rozważań głównych bohaterów na temat istoty szczęścia, przypadku, przeznaczenia, ludzkich wartości i ludzkich błędów, które być może doprowadziły do katastrofy i stworzyły ten nowy, nieznany świat. Dywagacja na temat tego, jaką narrację przekazać dzieciom o świecie, który minął, jest jedną z tych zatrzymujących na dłuższą chwilę.<br> Czy to, że powieść została napisana w latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku, kiedy świat też układał się na nowo, ma znaczenie? Zapewne niemałe.<br> Niestety, często te najlepsze pozycje książkowe w temacie były też najtrudniejsze i najbardziej druzgocące. Jeśli jednak ktoś chciałby dopiero wejść w świat tego typu literatury, to jest to właśnie dobry początek i kierunek.<br> <br> "Josella zsunęła się z murka. Rozpostarłszy ramiona, kołysała całym ciałem (...). Zbliżyła się do mnie. (...) Tańczyliśmy na progu nieznanego jutra przy akompaniamencie echa bezpowrotnie minionej przeszłości".