Dzieciaki

2/5
Pierwszy raz miałam styczność z tego typu książką. Z początku chciałam porzucić czytanie, bo nie potrafiłam odnaleźć się w jej chaosie. To wszystko wynikało ze stylu jakim autor postanowił się posłużyć. Nie ukrywam, że nie przypadł mi do gustu, jednak dobrze było spróbować nowej formy, zdobyć doświadczenie. Zawsze jest to okazja do odnalezienia swojego kawałka, a jeśli nie to przynajmniej upewnienia się w swoich upodobaniach.
Myślę, że ten nowoczesny sposób opisywania historii jest tutaj cechą charakterystyczną, wraz z idącą z nią w parze wulgarnością. Przedstawiona rzeczywistość również nosi miano brudnej, nieprzyzwoitej, zdemoralizowanej. Ale czy wyolbrzymionej? To zastanawia mnie najbardziej – jakie przełożenie ma treść na stan faktyczny? Czy takie okoliczności mają miejsce w tak dużej/ intensywnej skali?
To, co powodowało u mnie niezorientowanie w fabule była mnogość bohaterów wraz z niespójnymi losami. Pewne postacie były ze sobą powiązane, inne pojawiały się i znikały, nie łącząc się z ogółem.
Za zaletę uważam konsekwencję w budowaniu wydarzeń. Pomimo możliwości wyjścia naprzeciw problemom, wydostaniu się z patologii – nie każdemu się udaje. I to doceniam, ukazanie tego problemu.