Dzieci nie płakały. Historia mojego wuja Alfreda Trzebinskiego, lekarza SS

Dla mieszkańców Mhlberga szokującym było, jak osoba o tak nieskazitelnym wizerunku mogła zostać uznana za zbrodniarza. Byli pacjenci doktora Alfreda Trzebinskiego, intelektualisty zafascynowanego sztuką, ezoteryką i literaturą Goethego czy Schillera, ze zdumieniem pisali do wojskowego trybunału w Hamburgu. W ich oczach był dobroczyńcą, który potrafił spędzać całe noce przy łóżku chorych, fundował leki dla ubogich i oferował pomoc finansową potrzebującym.

Alfred Trzebinski, pomimo swego polskiego dziedzictwa ze strony ojca, w 1932 roku zasilił szeregi SS, a wkrótce potem NSDAP, wierząc w wyjątkowość niemieckiej krwi. W trakcie drugiej wojny światowej służył jako lekarz w obozach zagłady, między innymi w Auschwitz, Majdanku i Neuengamme. W 1946 roku został skazany na śmierć przez powieszenie. Najbardziej przerażający był jego udział w egzekucji dwudziestki żydowskich dzieci, które powieszono tuż przed wyzwoleniem obozu, w celu zatarcia śladów okrutnych eksperymentów medycznych, którym były poddawane.

Natalia Budzyńska, w swojej książce o Alfredzie Trzebinskim, stara się zgłębić rodzinną tajemnicę. Z pomocą dzienników wuja poszukuje odpowiedzi na pytanie, jak ten współczujący lekarz mógł piąć się po szczeblach kariery w sieci obozów koncentracyjnych. Autorka podejmuje refleksję nad rolą dobrych ludzi w czasach ogromnego zła, nad wolnością wyboru i tym, jak łatwo potrafimy z niej zrezygnować. Przede wszystkim jednak przywraca pamięć o dwudziestce dzieci – niemal zapomnianych ofiarach brutalnych czasów.