Działania zaczepne 3 armii na Ukrainie

Na początku 1920 roku Rosja była na etapie kończenia wewnętrznych konfliktów, co pozwalało jej skupić zasoby wojskowe na walce z Polską. Front przeciwko Polsce, początkowo osłabiony i złożony z zaledwie czterech do pięciu dywizji, sukcesywnie wzmacniał swoje siły w miarę, jak inne konflikty były rozwiązywane. Do połowy marca Rosjanie dysponowali już szesnastoma dywizjami piechoty i dwiema dywizjami kawalerii, zgromadzonymi w sile około 89 tysięcy żołnierzy i szabel.

W marcu przeprowadzono także reorganizację frontu. Dowódca frontu zachodniego nadzorował obszar na północ od Polesia, aż do regionu Szaciłek. Z kolei na południe od Prypeci, dowództwu frontu południowo-zachodniego podporządkowano XII oraz XIV armię, której główne siły stacjonowały wzdłuż rumuńskiej granicy. Na dalszym południu operowała XIII armia sowiecka, przygotowując się do natarcia na Krym.

Po polskim ataku na Mozyrz i Kolenkowicze na początku marca, Rosjanie odpowiedzieli ofensywą, skoncentrowaną nie tylko na Polesiu, ale także na froncie południowym, w szczególności na obszarze na południe od Prypeci. W połowie marca sowieckie dowództwo nakazało XII armii rozpoczęcie szerokiej ofensywy na Równe, a XIV armia miała zaatakować dalej na południe.

Dzięki wcześniejszej informacji o sowieckich planach, natarcie to zostało skutecznie odparte. Rosyjskie działania ujawniły jednak, że przerzucają oni tam dodatkowe siły. Pomimo niepowodzenia marcowej ofensywy, wciąż wzmacniano front ukraiński. Na podstawie zebranych danych o przeciwniku na początku kwietnia, stało się jasne, że Rosjanie koncentrują tam większość swoich sił przenoszonych z innych frontów. W świetle tych informacji, Naczelny Wódz postanowił przeprowadzić ofensywę na Ukrainie.