Dylemat więźnia. Ostracyzm ateński i jego pierwotne cele

Autor książki stawia tezę, że dotychczasowe wyjaśnienia dotyczące działania oraz pochodzenia ateńskiego ostracyzmu nie są wystarczające. W tym kontekście zbyt mało miejsca poświęca się znanym ostrakom – fragmentom ceramiki, na których obywatele Aten zapisywali imiona niepopularnych polityków. Zdaniem autora, nadmiernie skupia się uwagę na tych ceramicznych skorupach oraz momencie głosowania, kiedy to decydowano o wygnaniu polityka, zaniedbując przy tym ważne aspekty oraz inne etapy długiej procedury. W książce postawiono wiele nowych pytań, z których jedno dotąd nigdy nie zostało jasno sformułowane w badaniach naukowych: jak wyjaśnić fakt, że w trakcie kilkudziesięcioletniej historii ostracyzmu tylko w kilkunastu przypadkach faktycznie go zastosowano? Jakie można z tego wyciągnąć wnioski dla analizy tej instytucji?

Książka proponuje spojrzenie na ostracyzm ateński jako mechanizm zmuszający do kompromisu w szeregach ateńskiej elity politycznej. Analizę tę wspierają narzędzia teorii „ewolucji kooperacji”, którą stworzył politolog i matematyk Robert Axelrod, bazując na iterowanym dylemacie więźnia.