Dwanaście prac Herkulesa. Herkules Poirot. Tom 26

“Dwanaście prac Herkulesa” to kolejne dzieło fantastycznej Agathy Christie. W ostatnich okolicznościach moja uwaga na czytanie była nieco rozproszona, stąd też przez ostatnie dwa tygodnie sięgałam po Agathę Christie. Czytanie po jednym z dwunastu opowiadań z tej kolekcji sprawiało ogromną przyjemność.

“Lew z Nemei”- 5/5 gwiazdek
Absolutny klasyk! Poirot prowadzi śledztwo w sprawie porwania psa - pekińczyka (dobrze przeczytaliście). Nie jest to jego ulubiony gatunek sprawy, ale z pewnością jedno z moich ulubionych opowiadań w tym zbiorze. Z przyjemnością przeczytałabym je teraz ponownie. Jest po prostu genialne i bardzo mądre. Z pewnością sprawi, że będziesz się śmiać.

“Hydra lernejska” - 4,5/5 gwiazdki
Jedno z niewielu opowiadań w tym zbiorze, które faktycznie składa się z morderstwa! Poirot bada sprawę morderstwa pani Oldfield i skąd wzięła się plotka, że odpowiedzialny za nie był jej mąż, dr Oldfield. Choć nie jest to najbardziej porywająca historia na świecie, nadal stanowi jedną z moich ulubionych z tej kolekcji. Jedno z nielicznych morderstw w “Dwunastu pracach Herkulesa”, a do tego niezwykle mądra zagadka, która sprawi, że twoje zmysły się wyostrzą.

“Łania ceryntyjska” - 4/5 gwiazdki
Poirot bada przyczyny nagłego odejścia damy i jej służącej, w której zakochany jest klient Poirota. Bardzo lekka, serdeczna zagadka z dużą dozą humoru. Wspaniała krótka historia, która jest odświeżająca i prowadzona w przyjemnym tempie.

“Dzik z Erymantu” - 4/5 gwiazdki
Zupełne przeciwieństwo. Ta historia podąża za mistrzem zabójstwa Marrascaud, który został wytropiony w hotelu na szwajcarskiej górze. Który z gości nim jest? Bardzo dramatyczna historia, która jest niewątpliwie warta uwagi, ponownie z typowym dla Christie zwrotem akcji na końcu.

“Stajnie Augiasza” - 3,5/5 gwiazdki
Mniej tu tajemnicy, bardziej Poirot wyświadcza komuś przysługę w bardzo sprytny sposób. Premier i minister spraw wewnętrznych są zaniepokojeni, że czasopismo, X-Ray News, produkuje niestety prawdziwe informacje, które mogą potencjalnie zrujnować ich reputację. Poirot rozwiązuje sprawę dla nich w bardzo typowy dla siebie sposób. Kolejna dość zabawna historia z ciekawym zakończeniem.

“Ptaki stymfalijskie” - 4/5 gwiazdki
Głównym bohaterem jest teraz Harold Waring, który niestety angażuje się w nieumyślne spowodowanie śmierci Philipa Claytona, znęcającego się męża kobiety o imieniu Elsie, w której jest zakochany. Jak oni dwoje, wraz z matką Elsie, wybrną z tej trudnej sytuacji? Absolutnie fantastyczna historia z rozwiązaniem, którego w ogóle się nie spodziewacie. Promuje też konieczność znajomości języków obcych - z tym się zgadzam.

“Byk kretyński” - 5/5 gwiazdek
Fenomenalna. Kolejny mój faworyt z tej kolekcji. Poirot pomaga asertywnej Dianie Maberly wydedukować, dlaczego Hugo Chandler, jej narzeczony, zerwał zaręczyny i dlaczego Hugo myśli, że jest szalony. Z przejmującym zakończeniem i fabułą, którą każdy miłośnik klasyki Christie będzie pożerać. To czyste arcydzieło.

“Klacze Diomedesa” - 3/5 gwiazdki
Poirot, na zlecenie swojego przyjaciela Michaela Stoddarta, przygląda się tajemniczej osobie, która dostarcza lokalnie narkotyki, w tym do czterech sióstr Grant. Bardzo inteligentne rozwiązanie, ale nie mój faworyt z tej kolekcji.

“Pas Hipolity” - 4/5 gwiazdki
Bardzo przyjemna i mądra historia. Poirot prowadzi śledztwo w sprawie zaginięcia młodej uczennicy i kradzieży obrazu... do czasu, gdy odkrywa, że obie sprawy są ze sobą powiązane! Wgniotła mnie w siedzenie. Bardzo wymagająca zagadka. Rozwiązanie nie zawodzi.

“Stado Gerionesa”- 3/5 gwiazdki
W tym przypadku mamy do czynienia z grupą kobiet, które udają się do odległego miejsca, aby praktykować swoją dziwną sektę religijną, której gospodarzem jest Doktor Andersen. To była ciekawa i sprytna tajemnica, ale po prostu trochę się nudziłam.

“Jabłka Hesperyd”- 2/5 gwiazdki
Najgorsze opowiadanie w kolekcji. Poirot prowadzi śledztwo w sprawie cennego, historycznego kielicha, który został skradziony jego nabywcy. Mało interesująca historia z dobrym przesłaniem. Poza tym nudne.

“Pojmanie Cerbera” - 4/5 gwiazdki
Zakończenie na wysokim poziomie. W historii pojawia się postać hrabiny Rossakoff, subtelnie zasugerowanej miłosnej ciekawości Poirota. W nocnym klubie zwanym "Piekłem" prowadzone jest śledztwo mające na celu wykrycie narkotykowego kręgu i odkrycie bazy, w której wymieniano skradzione klejnoty. Styl pisania Agathy Christie jest tu bajeczny. Uwielbiam zabawną trzecioosobową narrację Poirota i sposób, w jaki opisana jest przyjaźń/łagodna rywalizacja Japp-Poirot. Doskonałe i chwytające za serce zakończenie książki!

Ogólnie więc, moim zdaniem, najlepsze 3 opowiadania w tym zbiorze to “Lew z Namei”, “Hydra lernejska” i “Byk kreteński”. To te, które najbardziej bym polecała! Jednak w ogóle ten zbiór jest niezwykły i wspaniały do czytania, zwłaszcza dla fana Agathy Christie.

“Dwanaście prac Herkulesa” to kolejne dzieło fantastycznej Agathy Christie. W ostatnich okolicznościach moja uwaga na czytanie była nieco rozproszona, stąd też przez ostatnie dwa tygodnie sięgałam po Agathę Christie. Czytanie po jednym z dwunastu opowiadań z tej kolekcji sprawiało ogromną przyjemność.

“Lew z Nemei”- 5/5 gwiazdek
Absolutny klasyk! Poirot prowadzi śledztwo w sprawie porwania psa - pekińczyka (dobrze przeczytaliście). Nie jest to jego ulubiony gatunek sprawy, ale z pewnością jedno z moich ulubionych opowiadań w tym zbiorze. Z przyjemnością przeczytałabym je teraz ponownie. Jest po prostu genialne i bardzo mądre. Z pewnością sprawi, że będziesz się śmiać.

“Hydra lernejska” - 4,5/5 gwiazdki
Jedno z niewielu opowiadań w tym zbiorze, które faktycznie składa się z morderstwa! Poirot bada sprawę morderstwa pani Oldfield i skąd wzięła się plotka, że odpowiedzialny za nie był jej mąż, dr Oldfield. Choć nie jest to najbardziej porywająca historia na świecie, nadal stanowi jedną z moich ulubionych z tej kolekcji. Jedno z nielicznych morderstw w “Dwunastu pracach Herkulesa”, a do tego niezwykle mądra zagadka, która sprawi, że twoje zmysły się wyostrzą.

“Łania ceryntyjska” - 4/5 gwiazdki
Poirot bada przyczyny nagłego odejścia damy i jej służącej, w której zakochany jest klient Poirota. Bardzo lekka, serdeczna zagadka z dużą dozą humoru. Wspaniała krótka historia, która jest odświeżająca i prowadzona w przyjemnym tempie.

“Dzik z Erymantu” - 4/5 gwiazdki
Zupełne przeciwieństwo. Ta historia podąża za mistrzem zabójstwa Marrascaud, który został wytropiony w hotelu na szwajcarskiej górze. Który z gości nim jest? Bardzo dramatyczna historia, która jest niewątpliwie warta uwagi, ponownie z typowym dla Christie zwrotem akcji na końcu.

“Stajnie Augiasza” - 3,5/5 gwiazdki
Mniej tu tajemnicy, bardziej Poirot wyświadcza komuś przysługę w bardzo sprytny sposób. Premier i minister spraw wewnętrznych są zaniepokojeni, że czasopismo, X-Ray News, produkuje niestety prawdziwe informacje, które mogą potencjalnie zrujnować ich reputację. Poirot rozwiązuje sprawę dla nich w bardzo typowy dla siebie sposób. Kolejna dość zabawna historia z ciekawym zakończeniem.

“Ptaki stymfalijskie” - 4/5 gwiazdki
Głównym bohaterem jest teraz Harold Waring, który niestety angażuje się w nieumyślne spowodowanie śmierci Philipa Claytona, znęcającego się męża kobiety o imieniu Elsie, w której jest zakochany. Jak oni dwoje, wraz z matką Elsie, wybrną z tej trudnej sytuacji? Absolutnie fantastyczna historia z rozwiązaniem, którego w ogóle się nie spodziewacie. Promuje też konieczność znajomości języków obcych - z tym się zgadzam.

“Byk kretyński” - 5/5 gwiazdek
Fenomenalna. Kolejny mój faworyt z tej kolekcji. Poirot pomaga asertywnej Dianie Maberly wydedukować, dlaczego Hugo Chandler, jej narzeczony, zerwał zaręczyny i dlaczego Hugo myśli, że jest szalony. Z przejmującym zakończeniem i fabułą, którą każdy miłośnik klasyki Christie będzie pożerać. To czyste arcydzieło.

“Klacze Diomedesa” - 3/5 gwiazdki
Poirot, na zlecenie swojego przyjaciela Michaela Stoddarta, przygląda się tajemniczej osobie, która dostarcza lokalnie narkotyki, w tym do czterech sióstr Grant. Bardzo inteligentne rozwiązanie, ale nie mój faworyt z tej kolekcji.

“Pas Hipolity” - 4/5 gwiazdki
Bardzo przyjemna i mądra historia. Poirot prowadzi śledztwo w sprawie zaginięcia młodej uczennicy i kradzieży obrazu... do czasu, gdy odkrywa, że obie sprawy są ze sobą powiązane! Wgniotła mnie w siedzenie. Bardzo wymagająca zagadka. Rozwiązanie nie zawodzi.

“Stado Gerionesa”- 3/5 gwiazdki
W tym przypadku mamy do czynienia z grupą kobiet, które udają się do odległego miejsca, aby praktykować swoją dziwną sektę religijną, której gospodarzem jest Doktor Andersen. To była ciekawa i sprytna tajemnica, ale po prostu trochę się nudziłam.

“Jabłka Hesperyd”- 2/5 gwiazdki
Najgorsze opowiadanie w kolekcji. Poirot prowadzi śledztwo w sprawie cennego, historycznego kielicha, który został skradziony jego nabywcy. Mało interesująca historia z dobrym przesłaniem. Poza tym nudne.

“Pojmanie Cerbera” - 4/5 gwiazdki
Zakończenie na wysokim poziomie. W historii pojawia się postać hrabiny Rossakoff, subtelnie zasugerowanej miłosnej ciekawości Poirota. W nocnym klubie zwanym "Piekłem" prowadzone jest śledztwo mające na celu wykrycie narkotykowego kręgu i odkrycie bazy, w której wymieniano skradzione klejnoty. Styl pisania Agathy Christie jest tu bajeczny. Uwielbiam zabawną trzecioosobową narrację Poirota i sposób, w jaki opisana jest przyjaźń/łagodna rywalizacja Japp-Poirot. Doskonałe i chwytające za serce zakończenie książki!

Ogólnie więc, moim zdaniem, najlepsze 3 opowiadania w tym zbiorze to “Lew z Namei”, “Hydra lernejska” i “Byk kreteński”. To te, które najbardziej bym polecała! Jednak w ogóle ten zbiór jest niezwykły i wspaniały do czytania, zwłaszcza dla fana Agathy Christie.

Podróż do świata Herkulesa Poirota miała być radosna i ożywcza. Belgijski detektyw, mimo swojej próżności i arogancji, jest moją ulubioną postacią literacką i sięgnięcie po antologię opartą wyłącznie na nim było z pewnością niezapomnianym doświadczeniem. Nie spodziewałam się jednak, że będzie to aż tak niezwykłe. Ten zbiór opowiadań sprawił, że zakochałam się w Agacie Christie na nowo. Ta książka jest wyjątkowym dziełem kreatywności, mon ami!

Pewien człowiek mówi Herkulesowi, że nie zasługuje na swoje imię. Taka obelga w kierunku naszego ulubionego detektywa sprawia, że postanawia on opieczętować swoją karierę dwunastoma mozolnymi pracami, tak jak jego imiennik z mitologii rzymskiej. Przypomina mi się jednocześnie, że to nie pierwszy raz, gdy imię Poirota jest obiektem nawiązań. Takie coś miało miejsce w powieści "A.B.C.", w której postać o imieninach Aleksander Bonaparte (wybitni stratedzy i wielcy zdobywcy) miała stawiać wyzwanie osobie Herkulesa Poirot. Dwanaście spraw, którym musi stawić czoła Poirot to m.in uporządkowanie bałaganu na samym szczycie władz w "Stajni Augiasza", niebezpieczna fama w "Lwie z Nemei", sekta okradająca swoich członków w "Stadzie Gerionesa" oraz, co ciekawe dwie Polki w "Ptaku symfalijskim".
Ze względu na charakter tych krótkich historii, Poirot był zaangażowany w każdym z nich od początku, co oznaczało, że nie musiałam się martwić, że Poirot nie pojawi się aż do ostatniego rozdziału, jak to ma miejsce w niektórych książkach.

Chociaż ta książka została napisana w 1940 roku i po raz pierwszy opublikowana w 1947 roku jest coś w tych historiach, że wydają się bardziej nowoczesne niż wiele książek Agathy Christie. Chociaż nie ma telefonów i komputerów, same zbrodnie mają bardziej nowoczesny charakter. Są to historie, o których można by pisać dzisiaj, a które dobrze się zestarzały i pozostają aktualnymi tematami bardziej niż wiele kryminałów z pierwszej połowy dwudziestego wieku.

Myślę, że to zachwycający zbiór krótkich opowiadań, który świetnie sprawdziłby się jako wprowadzenie do postaci Herkulesa Poirota. Pozwala on przejrzeć osobowość bohatera i poznać jego zachowania. Mimo że to dość późna pozycja w kanonie dzieł Christie, nie uważam, żeby trzeba było znać wcześniejsze książki z udziałem Poirota.

Zachwycający zbiór krótkich opowiadań. Zdecydowanie polecam.

"Dwanaście prac Herkulesa" zawiera, jak sama nazwa wskazuje, dwanaście opowiadań z udziałem Herkulesa Poirota, które po raz pierwszy zostały opublikowane w roku 1947. Poirot przymierza się do przejścia na emeryturę, na której wydaje się, że jest już od dawna, a przynajmniej był blisko niej. Na koniec swojej wielkiej kariery ma zamiar rozwiązać 12 spraw, które mają być związane z mitologicznymi opowieściami.

Zdecydowana większość opowiadań dość łatwo rozwiązuje się w naszych głowach, co absolutnie nie działa na niekorzyść w odbiorze. Nie wszystkie historie odznaczają się dużym nawiązaniem do mitologicznych dwunastu prac Herkulesa, ale w każdej na pewno da się coś znaleźć. Jest zdecydowanie duży zakres tematów i wydają się one być bardziej nowoczesne niż wiele innych tytułów z Poirotem w roli głównej. W tych historiach nie ma spokojnej wioski, chociaż porwanie i okup za psa nie jest do końca brutalną zbrodnią. Ale są też inne, w których występują narkotyki, morderstwa, sekta i politycy. Każda z nich ma jakiś zwrot akcji, sposób na to, by historia połączyła się na końcu w nieoczekiwany sposób, który ma sens i okazuje się logiczny. Ponieważ są one krótkie nie ma tyle głębi, ile w standardowych dziełach Christie. Nie ma na to miejsca. Odnosi się mimo wszystko wrażenie, że bohaterowie i historia w "Dwunastu pracach Herkulesa" są jak najbardziej wiarygodne.

Nie staram się rozwiązać zagadki przed głównym bohaterem, daję się nabrać na każde kłamstwo i techniki użyte do poprowadzenia czytelnika w określonym kierunku, i szczerze mówiąc, myślę, że to właśnie sprawia, że te historie są dla mnie tak zabawne. Zawsze wiem, że gdy tylko poczuje się pewny swego, lada moment nadejdzie zwrot akcji o 180 stopni. Ale czynnikiem, który naprawdę mnie zachwycił, była błyskotliwość, z jaką analogia każdej historii została ustawiona z dwunastoma pracami Herkulesa - rzymskiego bohatera. Agatha Christie była nie tylko biegła w klasycznej mitologii, ale także posiadała zdolność tworzenia historii z tak doskonałym paralelizmem. Oczywiście, kto by nie wiedział, że Christie jest prawdziwą królową kryminału. Jej dzieła są tak porywające, że mam ochotę sięgnąć nawet po jej powieści romantyczne, które napisała jako Mary Westmacott.

Drogi Herkules Poirot jest jedną z najwspanialszych postaci, jakie kiedykolwiek stworzono. To Poirot w najlepszym wydaniu - zarozumiały, zabawny, wesoły, a przez to najbardziej sympatyczny. Bardzo podoba mi się format krótkich opowieści, ponieważ pozwala on, w razie potrzeby, szybko wrócić do wcześniejszych fragmentów, aby przypomnieć sobie szczegóły. Po przeczytaniu wielu powieści Christie, wydawało mi się, że skończyłem już te najlepsze, ale "Dwanaście prac Herkulesa" okazało się kolejną perełką!