Duchy Nowego Jorku

W tętniącym życiem Nowym Jorku, opisanym przez Jima Lewisa, roi się od duchów: zjawy niespełnionych marzeń, iluzje samotności, cienie przeszłości. To miasto, które emanuje energią, jednocześnie budzi niepokój i przyciąga swoim urokiem. Postacie pełne są zmęczenia i fascynacji chaotycznym miastem, a ich losy początkowo odrębne, zaczynają przecinać się w zaskakujący sposób, przywodząc na myśl nieuchronną apokalipsę jako kolejny nowojorski fenomen. Historie te łączy wspólne doświadczenie samotności, niespełnienia i tęsknoty. Kiedy jednak ciemność zdaje się ogarniać miasto na zawsze, jedna z postaci przypomina nam z ulgą i uśmiechem, że to jedynie chwilowy brak prądu.

Książka Jima Lewisa zdobyła uznanie wśród krytyków i czytelników. Jeffrey Eugenides opisuje jego pisarstwo jako „mocny literacki głos”, a Sally Mann docenia jego umiejętność dostrzegania szczegółów niczym fotograf oraz pisania jak „anioł zemsty”. „New York Times Book Review” zachwyca się barwnym językiem autora, który oddaje esencję życia w Nowym Jorku. Z kolei „San Francisco Chronicle” zauważa, że połączone historie Lewisa mogłyby się rozgrywać wyłącznie w tej wyjątkowej metropolii.

Richard Price określa książkę jako mistrzowsko utkany gobelin z losów mieszkańców miasta, które jest pełne kontrastów i intensywnych emocji. Jardine Libaire opisuje "Duchy Nowego Jorku" jako złożoną i poruszającą opowieść. „Booklist” chwali Lewisa za tworzenie złożonych postaci w różnych momentach ich życia, podczas gdy „Kirkus Reviews” podkreśla piękno i wyrazistość jego stylu, przyrównując książkę do literackiej wersji filmu "Kolacja z Andrzejem".