Droga do raju

Anat Berko spędziła wiele lat na prowadzeniu badań w pilnie strzeżonych izraelskich więzieniach, gdzie miała możliwość rozmawiać z osobami skazanym za próby przeprowadzenia zamachów samobójczych, jak i z organizatorami takich działań. Jej rozmówcami byli zarówno mężczyźni, jak i kobiety, którzy często, pomimo swego niebezpiecznego statusu, nie byli zakuci w kajdanki. Strażnicy ostrzegali, że osoby z wieloma wyrokami dożywocia nie mają nic do stracenia. Celem Berko było stworzenie psychologicznych portretów tych ludzi oraz głębsze zrozumienie ich motywacji, które, wbrew popularnym przekonaniom, nie zawsze opierały się na pobudkach religijnych. Na przykład kobiety decydujące się na takie działania często były napędzane chęcią zemsty na ojcach negujących ich prawo do małżeństwa zgodnie z ich pragnieniami. W niektórych przypadkach te kobiety były ofiarami gwałtów zorganizowanych przez członków grup terrorystycznych, takich jak al-Kaida. Po takich traumatycznych przeżyciach, kobiety te, często zmagające się z problemami psychicznymi lub depresją, trafiały pod opiekę starszych kobiet, które poprzez demonstrację „macierzyńskiej” troski, skłaniały je do popełniania ataków samobójczych.

Dążąc do poznania sposobu myślenia i motywacji zaangażowanych w te ataki, Berko rozmawiała także z wpływowymi postaciami, takimi jak szejk Ahmed Jasin, założyciel i duchowy lider Hamasu, uznawany za jednego z głównych głosicieli idei „świętej wojny”.