Desperacja

Czytam tę książkę już chyba czwarty czy piąty raz. Zawsze lubiłem tę historię, choć nie tak bardzo jak jej drugą połowę, “Regulatorów”, ale muszę przyznać, że tym razem, niestety, “Desperacja” straciła dla mnie trochę na wartości. Być może wynika to z faktu, że jestem na bakier z Kingiem i w ciągu ostatnich kilku miesięcy przeczytałem sporo jego książek. Myślę, że z tego powodu niektóre z jego mniej ujmujących (dla mnie) tików pisarskich pojawiają się zbyt często. Może to też dlatego, że jestem innym czytelnikiem niż kiedyś. Nie wiem. Historia nadal mi się podobała, ale na pewno nie tak bardzo jak kiedyś.<br> <br> Główny wątek skupia się na grupie ludzi, których do miasteczka Desperacja sprowadził szalejący policjant. Zostają oni zatrzymani, pozornie przypadkowo, aresztowani i przetrzymywani, a wokół nich świat oszalał. Wszyscy mieszkańcy miasteczka zostali zamordowani. Zwierzęta zachowują się bardzo nie-zwierzęco, owady, pająki, węże, ptaki i wszystko inne, co można znaleźć na pustyni, wydaje się być na zawołanie jakiejś pradawnej istoty, która uciekła… Chciałbym, aby tym razem za aspektem opowieści kryło się nieco więcej historii. Życzyłbym sobie również nieco więcej historii pierwszego spotkania. Z pewnością mamy tu więcej niż w filmie “Smętarz dla zwierzaków”. Złowrogie pochodzenie miejsca pochówku zostało tam zasugerowane, i to wszystko. Ale to już inna historia, a tutaj zło jest głównym punktem opowieści. A raczej walka między dobrem a złem.<br> <br> To prowadzi mnie do następnego punktu. W tej książce bardzo, bardzo dużo miejsca poświęca się religii, wierze i Bogu. Nie jestem osobą religijną, ale nie przeszkadza mi, gdy King o tym pisze, po prostu dlatego, że nie czuję, by zajmował stanowisko typu "ja mam rację, a ty się mylisz, jeśli nie widzisz rzeczy po mojemu". Nawet tutaj, gdzie pisze, że Bóg nie tylko istnieje, ale stara się udowodnić to swoim bohaterom, nie czuje się jakbym słuchał “kazania”. To dowód typu "akceptujesz albo nie" i w przeciwieństwie do niektórych innych autorów piszących o Bogu, King nie wciska nam swoich przekonań do głowy.<br> <br> W książce jest również mowa o ochronie środowiska, choć nie rzuca się to od razu w oczy. King nie zaczyna nikogo piętnować. Pokazuje, że górnictwo może być złe - bardzo, bardzo złe - ale także, że może być konieczne. Osobiście uważam, że przynosi ono o wiele więcej szkody niż pożytku, ale to nie czas na kolejną moją tyradę. Nie ma za co ;) Można jednak potraktować to jako swego rodzaju argument przeciwko kopaniu i drążeniu i posuwaniu się za daleko - po prostu nigdy nie wiadomo, jakie są zagrożenia. Ta książka jest również doskonałym przykładem tego, że wszyscy bohaterowie Kinga wydają się być bardzo zgodni ze sobą i swoimi instynktami. O wiele bardziej niż ja.<br> <br> Ogólnie rzecz biorąc, opowiadanie podobało mi się, ale nie mogę powiedzieć, że tym razem czerpałem z niego taką samą przyjemność, jak w przeszłości. Bohaterowie są prawdziwi, na tyle prawdziwi, że czasami są nienawistni, a sama historia jest bardzo dobra. Niestety nie mogę powiedzieć, że jest to moja ulubiona.

"Desperacja" to jedna z tych książek Stephena Kinga, która trzyma w napięciu od pierwszej strony i nie puszcza aż do końca. Historia rozgrywa się w opustoszałym miasteczku na pustyni w Nevadzie, gdzie bohaterowie zostają złapani w pułapkę przez szalonego policjanta Colliego Entragiana. Problem w tym, że Collie nie jest zwyczajnym funkcjonariuszem prawa. Opętany przez pradawną, złowrogą siłę o nazwie "Tak", zamienia Desperację w miejsce koszmaru.<br> <br> King jest w tej książce brutalny i bezkompromisowy. Rysuje postacie z pełną paletą emocji, a każdy z bohaterów wnosi coś wyjątkowego do fabuły – ich reakcje, słabości i próby przetrwania są świetnie opisane. Oczywiście, jak to u Kinga, znajdziemy też głębsze pytania o wiarę, dobro i zło oraz o to, co jesteśmy w stanie zrobić, by przetrwać.<br> <br> Atmosfera Desperacji, ten klaustrofobiczny, duszny klimat pustynnego miasteczka, gdzie wszystko wydaje się zatrzymane w czasie, naprawdę robi wrażenie. To książka, która wywołuje ciarki i zmusza do refleksji. Może nie jest dla każdego – jest mocna i momentami brutalna – ale jeśli szukasz pełnej napięcia historii, która zostaje w głowie, to "Desperacja" będzie świetnym wyborem.

Mówcie, co chcecie o Stephenie Kingu, ale musicie przyznać, że nigdy nie jest trudno usiąść przy jednej z jego powieści. Przeczytawszy kilka jego książek, stopniowo zacząłem myśleć o nim jak o starym przyjacielu: czarującym, gadatliwym starym przyjacielu, który za cenę papierowego wydania z radością usiądzie z tobą i opowie ci jedną ze swoich licznych historii, historii, które czasami wydają się paskudne i nie pasują do ich łagodnego narratora. Pod tym względem “Desperacja” nie zawodzi; prawdopodobnie wciągnie cię od pierwszej strony. I owszem, jest dość paskudna - ale ja mam lekką fobię na punkcie strasznych miasteczek, więc mógłbym tak powiedzieć.<br> <br> Autostrada nr 50 w Nevadzie to podobno "najsamotniejsza autostrada w Ameryce" - nie jest to miejsce, w którym chciałoby się, aby nagle zabrakło benzyny, uległo wypadkowi lub spotkało psychopatycznego policjanta, o czym przekonuje się przypadkowa grupa podróżnych. W rzeczywistości policjant to tylko wierzchołek góry lodowej, ponieważ prawdziwym źródłem grozy jest coś większego, starszniejszego i znacznie bardziej śmiercionośnego niż jeden człowiek. Niewielkie górnicze miasteczko Desperacja, niegdyś małe, ale bezpieczne i przyjazne miejsce, zostało zniszczone przez pradawne zło, a walka z nim przypada w udziale grupce ocalałych.<br> <br> To zdumiewające, jak wiele z naszych pierwotnych lęków King wykorzystuje i z jaką łatwością mu się to udaje: strach przed opętaniem, strach przed degeneracją i rozkładem ciała, ciemność, samotność, brak samotności, otwarte przestrzenie, przestrzenie zamknięte i oczywiście, jakie okropności mogą się w nich czaić. Pod wieloma względami nie jest to książka dla osób, które łatwo się denerwują: miejscami jest naprawdę przerażająca, a na pewno krwawa. King nigdy nie był człowiekiem, który oszczędzałby nam obrzydliwych szczegółów fizycznych, a tutaj można by rzec, że jest w doskonałej formie, obrzydzając nas każdą kroplą krwi, każdą zgniłą bryłą mięsa i każdym obrzydliwym trupem. W niektórych momentach obrzydliwości może być trochę za dużo, i owszem, zaczyna się to wydawać trochę nieuzasadnione, ale to wciągająca historia, więc można to przeoczyć.<br> <br> Jest jeden czy dwa zarzuty: jak to często bywa u Kinga, zaczyna tak dobrze, i z tak intrygującym założeniem, że właściwie zapędza się w kozi róg; zakończenie jest rozczarowujące, nie wspominając już o tym, że jest niezamierzenie łagodnie zabawne. I oczywiście mamy tu do czynienia z “postaciami z recyklingu”, postaciami, które wielokrotnie pojawiały się w innych powieściach Kinga - młody chłopiec obdarzony dziwnymi mocami, znużony, cyniczny pisarz, lekko upośledzona kobieta, która musi walczyć z przeciwnościami losu - ale fakt, że wciąż powracają, świadczy tylko o tym, jak udane były na początku. Jeśli kiedykolwiek pisarz był ofiarą własnego sukcesu, to właśnie Stephen King; ale zgodnie z jednym z głównych wątków powieści, Bóg jest okrutny. Polecam, choć nie dla osób o słabym sercu.

Czytam tę książkę już chyba czwarty czy piąty raz. Zawsze lubiłem tę historię, choć nie tak bardzo jak jej drugą połowę, “Regulatorów”, ale muszę przyznać, że tym razem, niestety, “Desperacja” straciła dla mnie trochę na wartości. Być może wynika to z faktu, że jestem na bakier z Kingiem i w ciągu ostatnich kilku miesięcy przeczytałem sporo jego książek. Myślę, że z tego powodu niektóre z jego mniej ujmujących (dla mnie) tików pisarskich pojawiają się zbyt często. Może to też dlatego, że jestem innym czytelnikiem niż kiedyś. Nie wiem. Historia nadal mi się podobała, ale na pewno nie tak bardzo jak kiedyś.<br> <br> Główny wątek skupia się na grupie ludzi, których do miasteczka Desperacja sprowadził szalejący policjant. Zostają oni zatrzymani, pozornie przypadkowo, aresztowani i przetrzymywani, a wokół nich świat oszalał. Wszyscy mieszkańcy miasteczka zostali zamordowani. Zwierzęta zachowują się bardzo nie-zwierzęco, owady, pająki, węże, ptaki i wszystko inne, co można znaleźć na pustyni, wydaje się być na zawołanie jakiejś pradawnej istoty, która uciekła… Chciałbym, aby tym razem za aspektem opowieści kryło się nieco więcej historii. Życzyłbym sobie również nieco więcej historii pierwszego spotkania. Z pewnością mamy tu więcej niż w filmie “Smętarz dla zwierzaków”. Złowrogie pochodzenie miejsca pochówku zostało tam zasugerowane, i to wszystko. Ale to już inna historia, a tutaj zło jest głównym punktem opowieści. A raczej walka między dobrem a złem.<br> <br> To prowadzi mnie do następnego punktu. W tej książce bardzo, bardzo dużo miejsca poświęca się religii, wierze i Bogu. Nie jestem osobą religijną, ale nie przeszkadza mi, gdy King o tym pisze, po prostu dlatego, że nie czuję, by zajmował stanowisko typu "ja mam rację, a ty się mylisz, jeśli nie widzisz rzeczy po mojemu". Nawet tutaj, gdzie pisze, że Bóg nie tylko istnieje, ale stara się udowodnić to swoim bohaterom, nie czuje się jakbym słuchał “kazania”. To dowód typu "akceptujesz albo nie" i w przeciwieństwie do niektórych innych autorów piszących o Bogu, King nie wciska nam swoich przekonań do głowy.<br> <br> W książce jest również mowa o ochronie środowiska, choć nie rzuca się to od razu w oczy. King nie zaczyna nikogo piętnować. Pokazuje, że górnictwo może być złe - bardzo, bardzo złe - ale także, że może być konieczne. Osobiście uważam, że przynosi ono o wiele więcej szkody niż pożytku, ale to nie czas na kolejną moją tyradę. Nie ma za co ;) Można jednak potraktować to jako swego rodzaju argument przeciwko kopaniu i drążeniu i posuwaniu się za daleko - po prostu nigdy nie wiadomo, jakie są zagrożenia. Ta książka jest również doskonałym przykładem tego, że wszyscy bohaterowie Kinga wydają się być bardzo zgodni ze sobą i swoimi instynktami. O wiele bardziej niż ja.<br> <br> Ogólnie rzecz biorąc, opowiadanie podobało mi się, ale nie mogę powiedzieć, że tym razem czerpałem z niego taką samą przyjemność, jak w przeszłości. Bohaterowie są prawdziwi, na tyle prawdziwi, że czasami są nienawistni, a sama historia jest bardzo dobra. Niestety nie mogę powiedzieć, że jest to moja ulubiona.

Mówcie, co chcecie o Stephenie Kingu, ale musicie przyznać, że nigdy nie jest trudno usiąść przy jednej z jego powieści. Przeczytawszy kilka jego książek, stopniowo zacząłem myśleć o nim jak o starym przyjacielu: czarującym, gadatliwym starym przyjacielu, który za cenę papierowego wydania z radością usiądzie z tobą i opowie ci jedną ze swoich licznych historii, historii, które czasami wydają się paskudne i nie pasują do ich łagodnego narratora. Pod tym względem “Desperacja” nie zawodzi; prawdopodobnie wciągnie cię od pierwszej strony. I owszem, jest dość paskudna - ale ja mam lekką fobię na punkcie strasznych miasteczek, więc mógłbym tak powiedzieć.<br> <br> Autostrada nr 50 w Nevadzie to podobno "najsamotniejsza autostrada w Ameryce" - nie jest to miejsce, w którym chciałoby się, aby nagle zabrakło benzyny, uległo wypadkowi lub spotkało psychopatycznego policjanta, o czym przekonuje się przypadkowa grupa podróżnych. W rzeczywistości policjant to tylko wierzchołek góry lodowej, ponieważ prawdziwym źródłem grozy jest coś większego, starszniejszego i znacznie bardziej śmiercionośnego niż jeden człowiek. Niewielkie górnicze miasteczko Desperacja, niegdyś małe, ale bezpieczne i przyjazne miejsce, zostało zniszczone przez pradawne zło, a walka z nim przypada w udziale grupce ocalałych.<br> <br> To zdumiewające, jak wiele z naszych pierwotnych lęków King wykorzystuje i z jaką łatwością mu się to udaje: strach przed opętaniem, strach przed degeneracją i rozkładem ciała, ciemność, samotność, brak samotności, otwarte przestrzenie, przestrzenie zamknięte i oczywiście, jakie okropności mogą się w nich czaić. Pod wieloma względami nie jest to książka dla osób, które łatwo się denerwują: miejscami jest naprawdę przerażająca, a na pewno krwawa. King nigdy nie był człowiekiem, który oszczędzałby nam obrzydliwych szczegółów fizycznych, a tutaj można by rzec, że jest w doskonałej formie, obrzydzając nas każdą kroplą krwi, każdą zgniłą bryłą mięsa i każdym obrzydliwym trupem. W niektórych momentach obrzydliwości może być trochę za dużo, i owszem, zaczyna się to wydawać trochę nieuzasadnione, ale to wciągająca historia, więc można to przeoczyć.<br> <br> Jest jeden czy dwa zarzuty: jak to często bywa u Kinga, zaczyna tak dobrze, i z tak intrygującym założeniem, że właściwie zapędza się w kozi róg; zakończenie jest rozczarowujące, nie wspominając już o tym, że jest niezamierzenie łagodnie zabawne. I oczywiście mamy tu do czynienia z “postaciami z recyklingu”, postaciami, które wielokrotnie pojawiały się w innych powieściach Kinga - młody chłopiec obdarzony dziwnymi mocami, znużony, cyniczny pisarz, lekko upośledzona kobieta, która musi walczyć z przeciwnościami losu - ale fakt, że wciąż powracają, świadczy tylko o tym, jak udane były na początku. Jeśli kiedykolwiek pisarz był ofiarą własnego sukcesu, to właśnie Stephen King; ale zgodnie z jednym z głównych wątków powieści, Bóg jest okrutny. Polecam, choć nie dla osób o słabym sercu.