Człowiek z cienia

Podpułkownik Bolesław Ziemiański od najmłodszych lat oddał się całkowicie służbie dla Polski. Jako szesnastolatek już uczestniczył w starciach o rodzinny Przemyśl oraz Lwów. Wkrótce potem jego działalność przeniosła się do Wilna, gdzie zaangażował się w pracę wywiadowczą. Następnie, po przeniesieniu do Warszawy, stał się bliskim współpracownikiem Józefa Piłsudskiego, choć pełnienie tej funkcji było nie lada wyzwaniem. Marszałek Piłsudski często nie chciał ochrony, spontanicznie opuszczając Belweder, co zmuszało Ziemiańskiego do nieustannej czujności. W rezultacie zdobył sobie wielu wrogów, między innymi w osobie Edwarda Śmigłego-Rydza.

Po śmierci Piłsudskiego Ziemiański stracił miejsce w kręgach belwederskich i skupił się całkowicie na wywiadzie. W trakcie II wojny światowej przebywał w Rumunii, gdzie internowano polskie władze oraz wojsko. Jego szeroka sieć kontaktów umożliwiła wielu Polakom, zarówno wojskowym, jak i cywilom, ucieczkę na Zachód. Gdy jego działalność zaczęła przyciągać niepożądaną uwagę, przyjął nazwisko panieńskie żony, Mościbrodzki, kontynuując swoją misję.

W 1941 roku sytuacja w Rumunii stała się zbyt ryzykowna, więc Ziemiański podjął próbę ucieczki przez Turcję. Ostatecznie spędził tam kolejne dwa lata na stanowisku wywiadowczym, zanim został aresztowany. W 1945 roku przetransportowano go do Polski, gdzie przyszło mu zmierzyć się z latami więzienia, tortur i prześladowań, będących konsekwencją jego nieustającej walki za wolność ojczyzny.