Czerwony młoteczek

Wyobraź sobie książkę dziecięcą, pełną ilustracji, które można by wyciąć i składać. Ciekawe, gdzie w takiej książce zaznaczono by ciągłe linie do cięcia, a gdzie przerywane do zginania. Może wtedy stałoby się oczywiste, które części naszych ciał można wyciąć nożyczkami, a które należy skleić, tworząc z nas nowe kształty – mnie i mojej matki, a właściwie nas obie. Może z tego powstałaby zabawna szopka z sianem i żłobem, w którym koty i dzieci śpią, a dorośli nie mogą znaleźć dla siebie miejsca. Ból nóg z powodu żylaków zmusza ich do siedzenia przy stole, gdzie rozmawiają o polityce i innych ważnych sprawach, troszcząc się bardziej o gości niż o dzieci. To oni, przybywając z zewnątrz, mogą nas ocenić, więc dbamy o to, by nie mieli złych myśli o naszym klanie, unikając wstydu. Naszą fasadę tworzą eleganckie złote tapety z kwiatami i talerz pełen wędlin, choć niczego to nie rozwiązuje.

Dorota Kotas