Czerwone tarcze

Opowieść o odbudowie Królestwa Polskiego przedstawia fascynującą podróż księcia Henryka Sandomierskiego, osadzoną w XII wieku, erze pełnej krucjat, pańszczyzny i bratnich walk. Jako syn Bolesława Krzywoustego, Henryk wyrusza w niebezpieczną wyprawę po Europie, porzucając podzieloną konfliktami Polskę, gdzie kolejni ambitni władcy rywalizują o władzę. Podczas swojej wędrówki odwiedza majestatyczne klasztory oraz pełne życia zamki, przemierzając m.in. Rzym, Palermo, aż dociera do Ziemi Świętej. Tam, ramię w ramię z templariuszami, stawia czoła Saracenom, cały czas pielęgnując wizję zjednoczonej Polski kierowanej mocną, lecz sprawiedliwą ręką jednego króla.

Po powrocie do Sandomierza, książę ma plan, by obudzić kraj z rozdrobnienia i podziału, ale stoi przed pytaniami o własną siłę i determinację. Czy jego charyzma jest wystarczająca, by narzucić jedność? Czy potrafi poświęcić swoje marzenia i ideały dla brutalnych realiów władzy?

Jarosław Iwaszkiewicz stworzył "Czerwone tarcze" jako odpowiedź na trudną politycznie rzeczywistość Europy lat 30. XX wieku, mocno zmotywowany własnymi doświadczeniami dyplomatą w Kopenhadze. Iwaszkiewicz (1894-1980) był znacznym pisarzem, poetą i eseistą, znanym również z tłumaczeń. Był częścią grupy poetyckiej Skamander, wraz z Julianem Tuwimem i Antonim Słonimskim. Po ślubie z Anną Lilpopówną zamieszkał w Podkowie Leśnej, nazywając swój dom Stawiskiem, które podczas okupacji stało się ośrodkiem artystycznej konspiracji. Po II wojnie światowej Iwaszkiewicz publikował w różnych gazetach i czasopismach, aktywnie uczestniczył w Związku Literatów Polskich i należał do Polskiego PEN Clubu. Od 1955 aż do swojej śmierci pełnił funkcję redaktora naczelnego "Twórczości", pozostawiając po sobie wyraziste dzieła prozatorskie, które wybijają się oryginalnością z powszechnych literackich nurtów.