Czas kultury naukowej

Książka eksploruje, w jaki sposób poprzez specyficzną koncepcję czasowości i kultury naukowej można analizować naukę, zgłębiać jej efekty, a także świadomie angażować się w świat przez nią badany i współtworzony. Autorka czerpie swoje inspiracje z różnorodnych dziedzin i stylów myślenia, często odwołując się do perspektyw, które odbiegają od klasycznego rozumienia humanistyki. Ta interdyscyplinarność i elokwencja nadają książce szczególną wartość. Autorka posługuje się bogatą metaforyką, wyszukuje nieoczekiwane połączenia i konteksty, co pozwala jej nie tylko lepiej zrozumieć badany temat, ale i zdefiniować siebie jako współczesnego badacza-humanistę. Narracja książki jest nieliniowa, pełna zawiłości i wielowątkowości; stale obecne są napięcia między metaforą, paradoksem, ironią i racjonalnym myśleniem. Lektura przypomina podróż, której początek niesie ze sobą zdziwienie i niepewność, a końcowa refleksja ukazuje zmienioną perspektywę czytelnika. Istotnym aspektem tej książki jest również jej wymiar etyczny. Przypomina, o często pomijanej kwestii w nauce, że istnienie w świecie oznacza konfrontację z innymi i związane z tym moralne wybory, które mają twórczy charakter i prowadzą do zmiany.