Czarne gwiazdy

W minionym roku zdałem sobie sprawę, że czytam bardzo mało książek o Afryce i że wiem niewiele o samej historii Afryki, tego odległego i pięknego kontynentu. Postanowiłem więc wypełnić tę lukę, kupując kilka książek Kapuścińskiego, “Podróże z Herodotem” szalenie mi się podobały, sposób prowadzenia narracji przez autora nie tylko poszerzył moje horyzonty w zakresie wiedzy o samym Czarnym Lądzie i jego mieszkańcach, ale przede wszystkim ciekawił, a to przy reporterskim charakterze twórczości Kapuścińskiego rzecz najważniejsza. Jakie uczucia towarzyszyły mi przy książce “Czarne gwiazdy”?

Książka zawiera reportaże z lat 60. o Kongo i Ghanie, ale nie są one zbytnio szczegółowe. Wręcz przeciwnie, są one pisane z założeniem, że czytelnik zna już sytuację polityczną tamtych lat, a biorąc pod uwagę fakt, że opisywane wydarzenia miały miejsce pół wieku temu, taki pomysł na książkę wymaga researchu. Z drugiej strony, nawet bez szerokiej wiedzy o ówczesnej sytuacji geopolitycznej, spojrzenia na ówczesną sytuację w Afryce otwiera przed czytelnikiem perspektywę zrozumienia przemian, jakie dokonywały się przede wszystkim w samych mieszkańcach Afryki.
Chwilami byłem bardzo zdezorientowany przez nazwiska afrykańskich polityków, ponieważ są one trudne do zapamiętania i wyglądają podobnie, ale to urok egzotycznych rejonów świata:-)

Moim zdaniem reportaże zawarte w Czarnych gwiazdach były na pewno ważne w momencie ich powstawania- przypomnijmy, połowa ubiegłego wieku - teraz mogą być przydatne dla tych, którzy mają już gruntowną wiedzę o historii tych dwóch afrykańskich państw i chcą uzupełnić ją o dalszą lekturę.

Mimo pewnej niezgrabności rozumianej jako nakreślenie szerszego kontekstu dla przedstawionych wydarzeń, książka zachwyca przez ilość wiedzy na temat zwykłych ludzi, tak skrzętnie zbierane przez samego autora podczas jego licznych podróży. Styl pisania Kapuścińskiego zdecydowanie do mnie trafia, wydaje się lekki i przyjemny, nawet jeśli akurat opisuje trudy i wyzwania dnia codziennego Afrykańczyków, które dla nas, ludzi kultury zachodniej, wydają się zupełnie abstrakcyjne. Jest w tej książce jakaś pierwotny przekaz, przede wszystkim jednak twórczość Kapuścińskiego niezmiennie mnie inspiruje, nie inaczej jest z “Czarnymi Gwiazdami”. Polecam każdemu, kto ciekaw świata i lubi wycieczki w nieznane:-)

W minionym roku zdałem sobie sprawę, że czytam bardzo mało książek o Afryce i że wiem niewiele o samej historii Afryki, tego odległego i pięknego kontynentu. Postanowiłem więc wypełnić tę lukę, kupując kilka książek Kapuścińskiego, “Podróże z Herodotem” szalenie mi się podobały, sposób prowadzenia narracji przez autora nie tylko poszerzył moje horyzonty w zakresie wiedzy o samym Czarnym Lądzie i jego mieszkańcach, ale przede wszystkim ciekawił, a to przy reporterskim charakterze twórczości Kapuścińskiego rzecz najważniejsza. Jakie uczucia towarzyszyły mi przy książce “Czarne gwiazdy”?

Książka zawiera reportaże z lat 60. o Kongo i Ghanie, ale nie są one zbytnio szczegółowe. Wręcz przeciwnie, są one pisane z założeniem, że czytelnik zna już sytuację polityczną tamtych lat, a biorąc pod uwagę fakt, że opisywane wydarzenia miały miejsce pół wieku temu, taki pomysł na książkę wymaga researchu. Z drugiej strony, nawet bez szerokiej wiedzy o ówczesnej sytuacji geopolitycznej, spojrzenia na ówczesną sytuację w Afryce otwiera przed czytelnikiem perspektywę zrozumienia przemian, jakie dokonywały się przede wszystkim w samych mieszkańcach Afryki.
Chwilami byłem bardzo zdezorientowany przez nazwiska afrykańskich polityków, ponieważ są one trudne do zapamiętania i wyglądają podobnie, ale to urok egzotycznych rejonów świata:-)

Moim zdaniem reportaże zawarte w Czarnych gwiazdach były na pewno ważne w momencie ich powstawania- przypomnijmy, połowa ubiegłego wieku - teraz mogą być przydatne dla tych, którzy mają już gruntowną wiedzę o historii tych dwóch afrykańskich państw i chcą uzupełnić ją o dalszą lekturę.

Mimo pewnej niezgrabności rozumianej jako nakreślenie szerszego kontekstu dla przedstawionych wydarzeń, książka zachwyca przez ilość wiedzy na temat zwykłych ludzi, tak skrzętnie zbierane przez samego autora podczas jego licznych podróży. Styl pisania Kapuścińskiego zdecydowanie do mnie trafia, wydaje się lekki i przyjemny, nawet jeśli akurat opisuje trudy i wyzwania dnia codziennego Afrykańczyków, które dla nas, ludzi kultury zachodniej, wydają się zupełnie abstrakcyjne. Jest w tej książce jakaś pierwotny przekaz, przede wszystkim jednak twórczość Kapuścińskiego niezmiennie mnie inspiruje, nie inaczej jest z “Czarnymi Gwiazdami”. Polecam każdemu, kto ciekaw świata i lubi wycieczki w nieznane:-)

Świetna powieść jednego z moich ulubionych autorów, mistrza reportażu, człowieka który zobaczył krainy odległe, poznał ludzi niezwykłych w swoim zwykłym sposobie bycia, a wszystko to opisał na kartach wyjątkowych reportaży, takich jak “Heban”, “Szachinszach”, czy właśnie recenzowane “Czarne gwiazdy”

Opisywane w książce wydarzenia koncentrują się na Afryce. Jednak w przeciwieństwie wielu książek autora, tym razem Kapuściński skupia się nie tyle na codziennych aspektach kultury afrykańskiej, co na konkretnych, kluczowych wydarzeniach, które tworzyły historię, takich jak procesy niepodległościowe w Ghanie czy Demokratycznej Republice Konga. Temat dla nas nieco abstrakcyjny, podobne zmiany dotknęły wówczas wiele państw na różnych szerokościach geograficznych, daleki jestem jednak od przypisania “Czarnym gwiazdom” charakteru opracowania geopolitycznego - przeciwnie, to niezmiennie próba uchwycenia ducha kultury afrykańskiej i przedstawieniu go ciekawskiemu czytelnikowi.

Powieść obraca się wokół głównych bohaterów przewrotów społecznych w Ghanie i Demokratycznej Republice Konga. Autor posługując się często całkowicie subiektywnie postrzeganymi szczegółami, przedstawia nam bliską i niezwykłą kronikę faktów dotyczących obu procesów z perspektywy obserwatora, co chwilami napawa czytelnika uczuciem obecności na miejscu, wśród palącego słońca Afryki, słoni i głodnych hipopotamów. Zwróćcie uwagę, że perspektywa jest bardzo ciekawa, bo autor jest obcokrajowcem z europejskim wykształceniem i pochodzeniem, ale z podziwem dla Afryki, pogardą dla kolonistów i bardzo szeroką wiedzą o kontynencie. Bogactwo opisów i krytyczny wobec kolonializmu ton czynią z tej pracy znakomite narzędzie do zrozumienia faktów z innej, ciekawszej perspektywy, wolnej od z góry narzuconej narracji. Słowem, reportaż w pełnej krasie!

Gorąco polecam wszystkim, którzy do tej pory nie mieli kontaktu z twórczością Ryszarda Kapuścińskiego - będziecie zaskoczeni Afryką widzianą jego oczami, przede wszystkim obliczoną na pochylenie się nad losem drugiego człowieka. I jest to sposób patrzenia na świat jakiego potrzebujemy dziś bardziej niż kiedykolwiek w obliczu budowania murów na granicach i wszechobecnego, rosnącego w siłę nacjonalizmu!

Świetna powieść jednego z moich ulubionych autorów, mistrza reportażu, człowieka który zobaczył krainy odległe, poznał ludzi niezwykłych w swoim zwykłym sposobie bycia, a wszystko to opisał na kartach wyjątkowych reportaży, takich jak “Heban”, “Szachinszach”, czy właśnie recenzowane “Czarne gwiazdy”

Opisywane w książce wydarzenia koncentrują się na Afryce. Jednak w przeciwieństwie wielu książek autora, tym razem Kapuściński skupia się nie tyle na codziennych aspektach kultury afrykańskiej, co na konkretnych, kluczowych wydarzeniach, które tworzyły historię, takich jak procesy niepodległościowe w Ghanie czy Demokratycznej Republice Konga. Temat dla nas nieco abstrakcyjny, podobne zmiany dotknęły wówczas wiele państw na różnych szerokościach geograficznych, daleki jestem jednak od przypisania “Czarnym gwiazdom” charakteru opracowania geopolitycznego - przeciwnie, to niezmiennie próba uchwycenia ducha kultury afrykańskiej i przedstawieniu go ciekawskiemu czytelnikowi.

Powieść obraca się wokół głównych bohaterów przewrotów społecznych w Ghanie i Demokratycznej Republice Konga. Autor posługując się często całkowicie subiektywnie postrzeganymi szczegółami, przedstawia nam bliską i niezwykłą kronikę faktów dotyczących obu procesów z perspektywy obserwatora, co chwilami napawa czytelnika uczuciem obecności na miejscu, wśród palącego słońca Afryki, słoni i głodnych hipopotamów. Zwróćcie uwagę, że perspektywa jest bardzo ciekawa, bo autor jest obcokrajowcem z europejskim wykształceniem i pochodzeniem, ale z podziwem dla Afryki, pogardą dla kolonistów i bardzo szeroką wiedzą o kontynencie. Bogactwo opisów i krytyczny wobec kolonializmu ton czynią z tej pracy znakomite narzędzie do zrozumienia faktów z innej, ciekawszej perspektywy, wolnej od z góry narzuconej narracji. Słowem, reportaż w pełnej krasie!

Gorąco polecam wszystkim, którzy do tej pory nie mieli kontaktu z twórczością Ryszarda Kapuścińskiego - będziecie zaskoczeni Afryką widzianą jego oczami, przede wszystkim obliczoną na pochylenie się nad losem drugiego człowieka. I jest to sposób patrzenia na świat jakiego potrzebujemy dziś bardziej niż kiedykolwiek w obliczu budowania murów na granicach i wszechobecnego, rosnącego w siłę nacjonalizmu!