Ćwiczenia z myślenia i jedzenia

Zauważyłem, że w ostatnich latach uwaga zarówno specjalistów w dziedzinie psychopatologii, jak i osób zainteresowanych problematyką zdrowia psychicznego, coraz bardziej skupia się na depresji, a nie na lęku. Na początku sądziłem, że to wynik tego, jak powszechnie zaczęto stosować leki przeciwlękowe, które często prowadzą do uzależnienia. Jednocześnie wprowadzono na rynek leki przeciwdepresyjne, które miały mniej skutków ubocznych i były uważane za nieuzależniające. Mimo że pojawiały się nieliczne przypadki uzależnienia od tych leków, nie zwracano na nie uwagi. Z czasem lęk przestał być postrzegany jako główny czynnik składający się na rozwój zaburzeń. Badacze zaczęli skupiać się na neuroprzekaźnikach i genetyce, a psychologowie na zagadnieniach traumy i utraty, co w naturalny sposób skierowało uwagę w stronę depresji.

Jednocześnie fascynuje mnie zjawisko zwane fenomenem Rumpelstiltskin. Pochodzi ono z baśni spisanej przez braci Grimm, gdzie trafne nazwanie mrocznego karła pozwoliło królowej uniknąć straty swojego pierworodnego. W tej historii, rozwiązanie zagadki wydaje się być proste. Jednak w rzeczywistości, podobnie jak w tej baśni, nazwanie źródła naszych lęków przynosi ulgę, nawet jeśli mylimy się, co do jego faktycznej natury. Redukcja lęku może być dla nas ważniejsza niż precyzyjne zrozumienie sytuacji, co potrafi być zaskakująco skuteczne. Nawet jeśli źle zidentyfikujemy przyczynę zagrożenia, może to działać na naszą korzyść, nie prowadząc do błędnego koła, które według Antoniego Kępińskiego charakteryzuje nerwicę.