Coś nie tak. Kobiecość i wstręt

Eimear McBride, uznana za swoją powieść "Pomniejsi wędrowcy", debiutuje swoim pierwszym esejem, w którym podejmuje tematy takie jak mizoginia, seksualne uprzedmiotawianie kobiet, zawstydzanie i obarczanie winą. Zastanawia się, jak zapewnić przyszłym pokoleniom, zarówno dziewczynkom, jak i chłopcom, świat bez granic i ograniczeń. Przebija się przez skomplikowany labirynt stereotypów i uprzedzeń, podsycanych przez współczesne media, przyglądając się także wpływowi ikon kultury jak Debbie Harry oraz zjawisk takich jak dominacja Kardashianek czy oddziaływanie Kościoła katolickiego.

McBride prowadzi nas przez esej, który może przypominać dystopijną opowieść science fiction, pełną gotyckich horrorów, a mimo to ujawnia gniew feministki zmęczonej powtarzającymi się schematami i nierównościami. To intymna, prowokacyjna wypowiedź, która staje się głosem wszystkich kobiet — czy są one zbyt chude, zbyt grube, przesadnie owłosione, głupie czy inteligentne, niewdzięczne, pijane, sztywne, oziębłe czy zbyt zainteresowane karierą — nieustannie krytykowanych za wygląd i zachowanie.

Autorka zastanawia się, jak to możliwe, że kobiety, stanowiące niemal połowę społeczeństwa, często traktowane są jak coś odpychającego? Dlaczego nadal spotykają się z nierównością płac, nierównym traktowaniem i sprowadzaniem do roli przedmiotu? Esej kończy się refleksją pisarki, napisaną tuż po tragicznym morderstwie Sary Everard w Londynie, która dostarcza dramatycznego dopełnienia i stanowi punkt wyjścia do dalszych rozważań.