Chronologia wody

Lidia Yuknavitch w swojej książce tworzy pełną emocji opowieść o doświadczeniach życiowych, sięgając po wodę jako główny motyw. Jej życie nie było łatwe. Jak oddać słowami ból matki po stracie dziecka? Jak uchwycić dorastanie w domu pełnym ojcowskiej złości? Autorka nie unika trudnych tematów, opisując lata autodestrukcji - naznaczonych alkoholem, narkotykami i seksem.

Yuknavitch z nieustraszonością przedstawia swoje przeżycia, dogłębnie analizując egzystencjalne problemy. W jej podróży wspierają ją różni przewodnicy, od Joanny d'Arc po Kena Keseya. Nie wstydzi się szczerości, ukazując ludzkie ciało jako symbol doświadczeń, które przeszła. Jej nieustępliwość w dążeniu do przodu, mimo przeciwności, jest imponująca. Chronologia wody jest także sprzeciwem wobec narzuconych kobietom przez kulturę wzorców życia.

W mojej interpretacji tej książki byłam jak unosząca się na wodach Morza Martwego - ciepło otulało, ale sól szczypała w wrażliwe miejsca. Tak samo działają słowa Yuknavitch. Autorka obrazuje siebie jakby pisanie było integralną częścią jej bytu, co doskonale oddaje tłumaczenie Kai Gucio. Chronologia wody to coś więcej niż książka; to nasłuchanie oddechu innej osoby.

Dla Chucka Palahniuka ta książka jest niewyczerpanym źródłem inspiracji, a Cheryl Strayed opisuje ją jako piękną, prawdziwą pieśń, która zmienia życie. Diana Abu-Jaber podkreśla, że to opowieść pełna pasji, wzbudzająca silne emocje i ukazująca człowieczeństwo w pełnej krasie. Publishers Weekly określa tę książkę jako triumf pisanej sztuki.

Jestem głęboko zainspirowana wizją Kristen Stewart, która planuje podróż z Yuknavitch, przekształcając jej opowieść w film. Jej celem jest stworzenie wybitnej roli kobiecej, której pragnie dla innych, choć sama jej nie zagra.