Boginie

3/5
Poprzednia książka autora „Pacjentka” zachwyciła mnie od pierwszych stron. Jest dla mnie szczególnym przykładem, bo między innymi dzięki niej rozpoczęłam przygodę z czytaniem na nowo – odkryłam jak ciekawe jest to doświadczenie: poznawanie historii, bycie pochłoniętym w lekturze, a także dążenie do jej rozwiązania. Kwestia odnośnie jej oceny była mocno subiektywna, bo kierowana tym nowym zainteresowaniem, a więc wszystko co interesujące stanowiło wtedy według mnie wzór do naśladowania.
Z uwagi na to, po pojawieniu się nowego kryminału spod pióra Alexa Michaelidesa, wiedziałam, że potrzebna będzie konfrontacja – chociażby do sprawdzenia czy to przypadek, genialny styl pisarza, a może chwilowy zachwyt przyczynił się do poprzedniego sukcesu.
Tym razem mamy do czynienia z ogromnym chaosem. Aspekty mitologii, bogiń, otoczki uniwersyteckiej faktycznie pozytywnie wpływają na klimat, aczkolwiek konkretne tempo opowieści, zwroty wydarzeń, pojawiające się w nich osoby tworzą dysharmonie. Dzieje się za dużo, a jednocześnie po krótkiej analizie okazuje się, że stoimy cały czas w tym samym miejscu. Niektórzy bohaterowie pojawiają się na chwilę, jakby zostali powołani tylko dlatego, że pasują do danej sceny, przy czym zachowują się dosyć absurdalnie. Całość może mieć sens, jednak osobiście jest mi ciężko w niego uwierzyć.