Bliżej słońca

Są książki, które bawią, książki, które zmuszają nas do myślenia, a potem są książki takie jak „Bliżej słońca” Richarda Paula Evansa - książki, które dotykają czegoś głęboko w nas. Czytałem wiele historii miłosnych i bądźmy szczerzy - większość z nich podąża przewidywalną ścieżką. Ale to, co wyróżnia tę książkę, to szczerość. Nie chodzi tylko o romans; chodzi o uzdrowienie, o ponowne odkrycie siebie i o nieoczekiwane sposoby, w jakie życie nas przekierowuje, gdy myślimy, że wszystko się rozpadło. 

Sercem powieści jest Christine, kobieta, której pozornie idealne życie rozpada się na kilka dni przed wymarzonym ślubem. Zdradzona i ze złamanym sercem, jest pochłonięta żalem i niepewnością. Wszystko, co skrupulatnie zaplanowała na przyszłość, rozpadło się, pozostawiając ją zagubioną i tonącą w rozczarowaniu. Ale życie ma sposób na popychanie nas do przodu, nawet jeśli nie chcemy się ruszać. I dla Christine, ten bodziec pojawia się w postaci nieoczekiwanej podróży do Peru, decyzji podjętej przez jej najlepszą przyjaciółkę, Jessicę, która nie pozwala jej tarzać się w złamanym sercu. 

W jej życiu pojawia się Paul Cook - mężczyzna, który podobnie jak Christine był świadkiem upadku własnego świata. Były lekarz z błyskotliwą karierą i pozornie idealnym życiem, podróż Paula przybrała tragiczny obrót pewnej fatalnej Wigilii. Teraz, z dala od blichtru i sukcesu, który kiedyś znał, poświęca się prowadzeniu sierocińca w amazońskiej dżungli, zapewniając miłość i opiekę opuszczonym dzieciom. Pogrzebał swoją przeszłość i zbudował nową egzystencję w miejscu, w którym jedyną pewnością jest sama niepewność. I wtedy ścieżki Christine i Paula krzyżują się. 

To właśnie tutaj powieść Evansa naprawdę błyszczy - nie w wielkich gestach miłości, ale w małych, cichych chwilach uzdrowienia. Christine, początkowo oporna na nieznane środowisko sierocińca, powoli zaczyna postrzegać życie przez inny pryzmat. Dzieci, ludzie, surowość dżungli - wszystko to usuwa jej ból, zmuszając ją do skonfrontowania się z tym, czego naprawdę chce od życia. Paul również przyciąga Christine w sposób, którego się nie spodziewał. Jednak oboje są zranionymi duszami. Oboje się wahają. 

Czasami to, co wydaje się najgorszą rzeczą, jaka kiedykolwiek nam się przytrafiła, jest w rzeczywistości darem. Złamane serce, tragedia, bolesna przeszkoda - może to być po prostu sposób, w jaki życie prowadzi nas do czegoś lepszego, czegoś prawdziwszego. Christine straciła to, co uważała za miłość, tylko po to, by natknąć się na coś prawdziwego. Paul porzucił swoją przeszłość w poszukiwaniu spokoju, tylko po to, by zdać sobie sprawę, że prawdziwe uzdrowienie nie przychodzi z ucieczki, ale z ponownego otwarcia się na miłość. 

Styl pisania Evansa jest równie kojący co przekonujący. Nie potrzebuje on ekstrawaganckich zwrotów akcji, by utrzymać czytelnika w napięciu. Jego narracja jest delikatna, a jednocześnie potężna, owijając się wokół ciebie jak ciepły uścisk. Opisy Peru są żywe, zanurzając cię w pięknie i chaosie otoczenia. A sierociniec - serce powieści - jest miejscem, które pozostaje z tobą na długo po przewróceniu ostatniej strony. 

Czy podobała mi się każda część? Nie do końca. Były momenty, w których żałowałem, że bohaterowie nie zagłębili się trochę bardziej, gdzie chciałem więcej konfliktów, więcej surowych emocji. Ale jednocześnie doceniłem jej prostotę - sposób, w jaki Evans pozwala historii oddychać, dając bohaterom przestrzeń do odnalezienia swojej drogi. 

Jeśli szukasz książki wypełnionej ognistą namiętnością lub dramatycznymi zwrotami akcji, to może nie być to. Ale jeśli szukasz historii, która delikatnie przypomina ci o pięknie nieoczekiwanych zwrotów akcji w życiu, o odporności ludzkiego serca i prostej, cichej sile miłości - to „Bliżej słońca” jest książką wartą przeczytania.