Bezmatek

3,5/5
To była smutna książka. Osobiste odczucia autorki na temat śmierci oraz żałoby matki wyrażone nie tylko w treści, ale i w formie. Objawiała się ona pojedynczymi zdaniami na pustych stronach, które potrafiły przekazać więcej niż ściana tekstu – jednak według własnej interpretacji. Dostrzegałam momentami chaos w przytaczanej historii, ale życie może być dysharmonijne, zagmatwane, a to przecież indywidualnie zapamiętane wspomnienia.
Nie chcę oceniać ani nazywać obcej rodziny, ale osąd tworzy się samoistnie. Można zauważyć wiele niepokojących zachowań, które opisane są w sensie dosłownym.
Niektóre przytoczone anegdoty wydawały mi się być potokiem słów, gonitwą myśli aniżeli sensownymi refleksjami. Mogły one stanowić niejako przedłużenie pamięci o zmarłej, zachowanie migawek codzienności.
Oczywiście potrafiłam empatyzować, współczując tak ogromnej straty. Natomiast to nie wystarczy, aby odczuwać konkretne emocje lub być poruszonym. Właśnie z tego powodu nie sądzę, aby zapadła mi ona na dłużej w głowie.