Bez wyjścia

<p>Charles Dickens i Wilkie Collins, dwóch przyjaciół i pisarzy o zupełnie różnym stylu, zdecydowali się połączyć literackie siły, aby stworzyć utwór dramatyczny pod tytułem „Bez wyjścia”. Początkowo fascynująca w swojej treści powieść „Bez wyjścia” obiecuje rozwiązanie tajemnicy sprzed lat i jednocześnie sentymentalną i miejscami wzruszającą historię z nie tak odległej znowu przeszłości. Z czasem styl i fabuła stają się coraz bardziej zawiłe, a lektura powieści brytyjskich autorów staje się coraz trudniejsza w odbiorze. Kto lubi literackie wyzwania, powinien jak najszybciej sięgnąć po powieść „Bez wyjścia”, łączącą elementy epiki i dramatu, dzielącą powieść na cztery akty, typowe dla formy teatralnej. Nawet tytuły rozdziałów przypominają didaskalia, dodając nieco teatralności.</p><p>Powieść „Bez wyjścia” w mojej ocenie jest wymagająca - niełatwo przyswoić treść za jednym tylko podejściem. Archaiczny, pełen zawiłych opisów i dygresji styl Charlesa Dickensa i Wilkiego Collinsa wywołuje fragmentami poważną zagwozdkę w mojej głowie. Powieść „Bez wyjścia” to historia o dawnych czasach, jednak z uniwersalnym i zaskakującym w gruncie rzeczy przesłaniem. Aby w pełni zrozumieć i polubić ową nietuzinkową powieść, warto zwrócić uwagę na portrety psychologiczne bohaterów i decyzje, jakie podejmowali w życiu. Historia, pełna emocji i sprzeczności, przekazuje naukę https://******.**. w zakresie konsekwencji jakie niosą za sobą konkretne życiowe wybory. Warto przypomnieć sobie maksymę Wisławy Szymborskiej w tym momencie: „Tyle wiemy o sobie, na ile nas sprawdzono”. Polska cudowna artystka znana była z poczucia humoru i dystansu do życia. Czy to samo można powiedzieć o duecie Charlesa Dickensa i Wilkiego Collinsa? Jak najbardziej, zwłaszcza w drugiej części książki, kiedy akcja ulega dynamizacji, widać kunszt literacki brytyjskich autorów, nierzadko okraszony nutą ironii. Fani typowego brytyjskiego humoru będą zachwyceni takim połączeniem w powieści „Bez wyjścia”! Utwór zmusza czytelnika do refleksji nad własnym życiem, podejmowanymi wyborami i wyznawanymi wartościami. Choć niełatwa w odbiorze, warto poświęcić czas, by zrozumieć powieść „Bez wyjścia” i znaleźć w niej ukryte dno. Jakie? To pytanie, na które każdy sam powinien znaleźć odpowiedź, zwłaszcza w kontekście dzieł ponadczasowych, które od ponad 150 lat rozpalają wyobraźnię czytelników na całym świecie.</p><p>Słówko na temat fabuły książki „Bez wyjścia”: główny bohater, Wilding, zmaga się z konsekwencjami swoich fatalnych wyborów i poważnymi zawirowaniami uczuciowymi. Współpracownik mężczyzny, George Vendale, również stoi przed wyzwaniami natury moralnej i duchowej, tak właściwej dla całej epoki wiktoriańskiej. Przyjaźń, miłość, pragnienia i wielkie pieniądze wkrótce wystawią wieloletnią zażyłość dwóch mężczyzn na wielką próbę. Nie będzie tajemnicą, jeśli zdradzę, że w centrum powieści „Bez wyjścia” pojawi się kobieta. Pierwsza część książki, gdy poznajemy bohaterów i tło powieści, wymagała ode mnie pokładów cierpliwości, ale druga część z nawiązką wynagrodziła oczekiwania na grzmoty podczas słonecznych, kwietniowych dni! ?</p><p>Choć powieść „Bez wyjścia” może być trudna do zrozumienia i przyswojenia za pierwszym razem z uwagi na stopień wyszukanej skądinąd twórczości proponowanej przez Charlesa Dickensa i Wilkiego Collinsa, wartość dzieła z punktu widzenia klasyki literatury pozostaje nie do przecenienia. Warto zwrócić uwagę na różnorodność stylów obu brytyjskich autorów. Na początku powodowało to drobne zamieszanie, ale później taka, a nie inna forma utworu wydała mi się idealnym rozwiązaniem. Proza w formie sztuki teatralnej, gdzie dialogi przekazują niemal całą treść, a narrator ogranicza się jedynie do udzielania najważniejszych informacji, nie jest powszechna i często spotykana. Jednocześnie stanowi ciekawostkę i rodzi poczucie obcowania z dziełem niezwykłym, innym niż pozostałe. Charles Dickens znany był z eksperymentowania nie tylko z literaturą, ale również z kobietami, co zresztą przyczyniło się do rozwodu pisarza z puszczoną kantem żoną. Niby drobiazg, a jednak rzuca barwne światło awanturnika na współautora książki „Bez wyjścia”. Zwłaszcza w kontekście moralizatorskiego tonu, jaki przyjm ą autorzy w ocenie powodów i skutków decyzji podejmowanych przez głównych bohaterów.</p><p>Komu polecam powieść „Bez wyjścia”? Czytelnikom ciekawym najważniejszych dzieł literatury, otwartym na zaskakujące pomysły i niebanalne rozwiązania w zakresie twórczości ?.</p>

<p>„Bez wyjścia” to powieść, która mnie powaliła swoją oryginalnością i literackim kunsztem. Tak przynajmniej opisała mi ją przyjaciółka, Madzia, cudowna dziewczyna zakochana bez pamięci w historii i tradycji Wielkiej Brytanii. Przyjaciółka co jakiś czas wyjawiła mi literackie perełki i proponowała, abym przeczytała najważniejsze dzieła należące do brytyjskiej i światowej klasyki. Jeśli chodzi o twórczość Charlesa Dickensa, to miałam okazję przeczytać wcześniej kilka pozycji i nie było wśród nich powieści „Bez wyjścia”. Nie jest to dzieło najbardziej znane ani cenione w dorobku brytyjskiego pisarza, co może wynikać https://******.**. z formy utworu napisanego w spółce z młodszym o kilkanaście lat przyjacielem Wilkie Collinsem. Tym samym powieść wydana nakładem wydawnictwa MG podzielona została nie na rozdziały, lecz na akty i fragmentami można przeczytać zdanie: „Kurtyna w górę”, albo „Kurtyna w dół” ? Collins i Dickens postanowili posłużyć się strukturą dramatu. Powieść „Bez wyjścia” składa się z czterech aktów, w których bohaterowie mierzą się z burzliwymi emocjami i trudnymi wyzwaniami! Autorzy śmiało ukazują kontrasty między postaciami oraz właściwymi dla nich motywacjami. Niektórzy marzą o miłości, inni o posiadaniu majątku. Miejscami czułam obecność ducha Williama Szekspira nad lekturą Wilkie Collinsa i Charlesa Dickensa! ?</p><p>Pomimo że akcja powieści „Bez wyjścia” toczy się dynamicznie, czytelnik może odnieść wrażenie, że powieść jest nieco ciężka i trudna w odbiorze. Dlaczego? Styl, jakim na łamach książki posługują się Collins i Dickens, na pierwszy rzut oka wydaje się znakomicie uzupełniać, ale po głębszej analizie można zauważyć, że to Charles Dickens wyraźnie dominuje w tym tandemie literackim. A teraz czas na fabułę! Powieść „Bez wyjścia” skupia się na historii młodego człowieka, wychowanka „Domu podrzutków”, jak pejoratywnie określano w XIX wieku sierociniec. Tajemnicza kobieta prosi o wyjawienie tożsamości jednego z noworodków, aby w kolejnych latach ukradkiem doglądać chłopaka i w końcu zdecydować się na adopcję. W tej historii jednak nic nie jest proste ani oczywiste. Jakie tajemnice i sekrety nie pozwoliły wcześniej kobiecie sprawować opieki nad młodym chłopakiem, który w przyszłości będzie potentatem wina?</p><p>Warto dodać, że miejsce akcji „Bez wyjścia” to nie tylko Londyn, ale również malownicza Szwajcaria, co dodaje powieści nieco egzotyki i nieprzewidywalności. Zwłaszcza jeśli mieliście przyjemność czytać inne dzieła Charlesa Dickensa. Główny wątek utworu brytyjskiego pisarza związany z handlem winem dodaje powieści koloru i wprowadza czytelnika w interesujący świat biznesu epoki wiktoriańskiej!</p><p>„Bez wyjścia” to ciekawy w gruncie rzeczy eksperyment literacki. Choć niepozbawiona wad, powieść „Bez wyjścia” skutecznie zaabsorbowała moją uwagę i pozwoliła spędzić dwa wieczory w objęciach literatury bardzo pięknej. Brytyjscy pisarze do perfekcji opanowali sztukę „malowania słowem”. W przypadku Charlesa Dickensa żadna to nowość, szczególnie dla wyobraźni przemijają niezwykle sugestywne opisy XIX-wiecznego Londynu. Szwajcaria, jak wspomniałam wyżej, zachwyca przede wszystkim naturalistycznym przedstawieniem lokalnej flory i fauny. Szczególnie w zakresie dojrzałych winogron, choć daleko powieści „Bez wyjścia” do spektakularnego hołdu oddanego przyrodzie przez Elizę Orzeszkową w powieści „Nad Niemnem”.</p><p>Uwielbiam Charlesa Dickensa i nie sposób zdobyć się na obiektywizm w odniesieniu do brytyjskiego pisarza. Autor książki „Bez wyjścia” to barwna postać, która na ulicach XIX wiecznego Londynu wiodła szalone życie i bynajmniej nie było ono pozbawione słabości. Wydaje mi się, że to ważne, ponieważ tylko pisarze, którzy wiedli udane życie, mieli szansę stworzyć wiekopomne dzieła. Powieść „Bez wyjścia” na zmianę zwalnia i przyspiesza, jednak literackie interwały nie budziły we mnie w żadnym momencie znudzenia i nie wywoływały potrzeby zmiany w zakresie trzymania w dłoniach czytadełka. Utwór Charlesa Dickensa liczy sobie niewiele ponad 150 stron i dwa dni w zupełności wystarczą, aby podjąć wyzwanie związane z powieścią o miłości i przyjaźni w mocno dramatycznym stylu! Zarówno z uwagi na formę, jak i treść zaproponowaną przez brytyjskich pisarzy i znakomitych przyjaciół ?.</p>