Barwy miłości. Uwiedzenie

Bardzo podobała mi się ta część, nie tylko dlatego, że Matteo w końcu coraz bardziej otwiera się przed Sophie, ona naprawdę się w nim zakochuje i próbuje wszystkiego, co możliwe, a czytelnik dosłownie marzy o szczęśliwym zakończeniu, bo jest już w zasięgu ręki, a potem znowu coś się dzieje i znowu czeka i ma nadzieję na happy end. Ten tom był po prostu naprawdę dobrze napisany.

Podobał mi się sposób w jaki Kathryn Taylor wykreowała postacie, które miały ciekawe osobowości. Powodowało to, że czytelnik chce wiedzieć o nich jeszcze więcej. Są to zdecydowanie bohaterowie, którzy zostaną zapamiętani przez czytelnika po skończeniu książki.
Szczególne pokłony należą się za tak piękną przemianę Sophie, która staje się pewną swoich decyzji oraz oczekiwań kobietą. Dzięki czwartemu tomowi “Barw Miłości” nie jedna osoba może odczuć chęci zmiany również w swoim prywatnym życiu. Świetny przekaz motywacyjny w postaci zmiany mentalności głównej bohaterki. Matteo również był bohaterem przyciągającym uwagę osoby czytającej. Jego tajemniczość, niezdecydowanie, a także ciągłe zaloty w stronę Sophie powodowały, że nie byłam w stanie przewidzieć jak dalej będzie toczyła się historia oraz to czy będzie w stanie przezwyciężyć demony przeszłości.

Myślę również, że świetnie się stało, iż inni bohaterowie byli tam oczywiście tylko w tle, ale jednak w taki sposób, że można było odczuć ich obecność, więc Kathryn Taylor naprawdę wykonała świetną robotę i byłam pod wrażeniem danego pomysłu. Oczywiście znów pojawia się sztuka, ale nie jest ona tak bardzo wyeksponowana na pierwszym planie jak w poprzedniej książce, co zupełnie mi nie przeszkadzało, szybki rozwój zdarzeń sprawił, że nawet nie skupiłam na tym fakcie większej uwagi.

Rodzina, przyjaźń i oczywiście trochę gniewu oraz urazy są również bardzo dokładnie opisane i wszystko znakomicie do siebie pasuje. Nieraz po przeczytaniu innych książek odczuwałam niedosyt, brakowało mi pewnych elementów, ale tutaj zdecydowanie tak nie było! Z każdej sytuacji można było coś wynieść.

Ostatecznie oczywiście oceniam ten tom na 5 gwiazdek, bo jakżeby inaczej! Myślę, że pióro Kathryn Taylor jest tak lekkie i przyjemne, że zachwyci wielu czytelników tak jak mnie! ;)

Niesamowicie się cieszę, że postanowiłam zabrać się za czytanie czwartego tomu “Barw Miłości”! Niestety ten tom również dobiegł końca. Szkoda, chętnie przeczytałabym więcej o Sophie i Matteo, ale niestety wszystko ma swój koniec. Kathryn Taylor oczywiście pochłonęła mnie historią bohaterów do tego stopnia, że nie mogłam przestać czytać. Trzeba przyznać, że Sophie to bardzo cierpliwa kobieta, która znosi ciągle zmienne zdanie mężczyzny, w którym zakochała się bez opamiętania. Dodatkowo jest typem ryzykantki, która dla szczęścia i miłości jest w stanie oddać wiele. Matteo jest człowiekiem zranionym, który nie potrafi nawet mówić o swoich dramatach z przeszłości, nie mówiąc już o ich zaakceptowaniu i przezwyciężeniu. Sophie nie poddaje się, nie chce zrezygnować z marzenia o wielkiej miłości, nawet jeśli nie wie, czy będzie ono wystarczająco silne.
Oboje nie chcą potwierdzić, że się w sobie zakochują. Myślę, że Kathryn Taylor potrafi trzymać czytelnika w napięciu, oferując w historii związek dwojga ludzi, którzy najpierw oddają się ognistym namiętnościom, potem się rozstają, a później znów do siebie wracają, cóż za rollercoaster emocjonalny!
W fabule tej książki najbardziej podobało mi się, że to właśnie Sophie najbardziej się rozwinęła i urosła. W rzeczywistości zazwyczaj to męski bohater z przeszłością do pokonania ewoluuje, a jego partnerka pomaga mu i towarzyszy. Ale ta książka jest przede wszystkim o rozwoju głównej bohaterki, o tym, że nie chce za wszelką cenę godzić się na życie, o którym decydują rodzice i wydarzenia, kobieta chce znaleźć własną drogę, własne szczęście. W swoich osobistych poszukiwaniach będzie pomagać także Matteo, ale to przede wszystkim ona podejmuje decyzje, ona dojrzewa. Muszę przyznać, że w porównaniu z poprzednimi tomami “Barw Miłości” ta historia mnie uderzyła najbardziej, podobała mi się, bo była wiarygodna, bo nie była szczególnie wulgarna, była sensualna i wciągająca. Po prostu była to historia ze smakiem, potrafiła rozgrzać do czerwoności oraz wystarczająco rozczulić.

Bardzo podobała mi się ta część, nie tylko dlatego, że Matteo w końcu coraz bardziej otwiera się przed Sophie, ona naprawdę się w nim zakochuje i próbuje wszystkiego, co możliwe, a czytelnik dosłownie marzy o szczęśliwym zakończeniu, bo jest już w zasięgu ręki, a potem znowu coś się dzieje i znowu czeka i ma nadzieję na happy end. Ten tom był po prostu naprawdę dobrze napisany.

Podobał mi się sposób w jaki Kathryn Taylor wykreowała postacie, które miały ciekawe osobowości. Powodowało to, że czytelnik chce wiedzieć o nich jeszcze więcej. Są to zdecydowanie bohaterowie, którzy zostaną zapamiętani przez czytelnika po skończeniu książki.
Szczególne pokłony należą się za tak piękną przemianę Sophie, która staje się pewną swoich decyzji oraz oczekiwań kobietą. Dzięki czwartemu tomowi “Barw Miłości” nie jedna osoba może odczuć chęci zmiany również w swoim prywatnym życiu. Świetny przekaz motywacyjny w postaci zmiany mentalności głównej bohaterki. Matteo również był bohaterem przyciągającym uwagę osoby czytającej. Jego tajemniczość, niezdecydowanie, a także ciągłe zaloty w stronę Sophie powodowały, że nie byłam w stanie przewidzieć jak dalej będzie toczyła się historia oraz to czy będzie w stanie przezwyciężyć demony przeszłości.

Myślę również, że świetnie się stało, iż inni bohaterowie byli tam oczywiście tylko w tle, ale jednak w taki sposób, że można było odczuć ich obecność, więc Kathryn Taylor naprawdę wykonała świetną robotę i byłam pod wrażeniem danego pomysłu. Oczywiście znów pojawia się sztuka, ale nie jest ona tak bardzo wyeksponowana na pierwszym planie jak w poprzedniej książce, co zupełnie mi nie przeszkadzało, szybki rozwój zdarzeń sprawił, że nawet nie skupiłam na tym fakcie większej uwagi.

Rodzina, przyjaźń i oczywiście trochę gniewu oraz urazy są również bardzo dokładnie opisane i wszystko znakomicie do siebie pasuje. Nieraz po przeczytaniu innych książek odczuwałam niedosyt, brakowało mi pewnych elementów, ale tutaj zdecydowanie tak nie było! Z każdej sytuacji można było coś wynieść.

Ostatecznie oczywiście oceniam ten tom na 5 gwiazdek, bo jakżeby inaczej! Myślę, że pióro Kathryn Taylor jest tak lekkie i przyjemne, że zachwyci wielu czytelników tak jak mnie! ;)

Niesamowicie się cieszę, że postanowiłam zabrać się za czytanie czwartego tomu “Barw Miłości”! Niestety ten tom również dobiegł końca. Szkoda, chętnie przeczytałabym więcej o Sophie i Matteo, ale niestety wszystko ma swój koniec. Kathryn Taylor oczywiście pochłonęła mnie historią bohaterów do tego stopnia, że nie mogłam przestać czytać. Trzeba przyznać, że Sophie to bardzo cierpliwa kobieta, która znosi ciągle zmienne zdanie mężczyzny, w którym zakochała się bez opamiętania. Dodatkowo jest typem ryzykantki, która dla szczęścia i miłości jest w stanie oddać wiele. Matteo jest człowiekiem zranionym, który nie potrafi nawet mówić o swoich dramatach z przeszłości, nie mówiąc już o ich zaakceptowaniu i przezwyciężeniu. Sophie nie poddaje się, nie chce zrezygnować z marzenia o wielkiej miłości, nawet jeśli nie wie, czy będzie ono wystarczająco silne.
Oboje nie chcą potwierdzić, że się w sobie zakochują. Myślę, że Kathryn Taylor potrafi trzymać czytelnika w napięciu, oferując w historii związek dwojga ludzi, którzy najpierw oddają się ognistym namiętnościom, potem się rozstają, a później znów do siebie wracają, cóż za rollercoaster emocjonalny!
W fabule tej książki najbardziej podobało mi się, że to właśnie Sophie najbardziej się rozwinęła i urosła. W rzeczywistości zazwyczaj to męski bohater z przeszłością do pokonania ewoluuje, a jego partnerka pomaga mu i towarzyszy. Ale ta książka jest przede wszystkim o rozwoju głównej bohaterki, o tym, że nie chce za wszelką cenę godzić się na życie, o którym decydują rodzice i wydarzenia, kobieta chce znaleźć własną drogę, własne szczęście. W swoich osobistych poszukiwaniach będzie pomagać także Matteo, ale to przede wszystkim ona podejmuje decyzje, ona dojrzewa. Muszę przyznać, że w porównaniu z poprzednimi tomami “Barw Miłości” ta historia mnie uderzyła najbardziej, podobała mi się, bo była wiarygodna, bo nie była szczególnie wulgarna, była sensualna i wciągająca. Po prostu była to historia ze smakiem, potrafiła rozgrzać do czerwoności oraz wystarczająco rozczulić.