Tadeusz Borowski - sylwetka autora

Tadeusz Borowski to polski pisarz i poeta, którego młodość przypadła na okres II wojny światowej, co znalazło odbicie w jego twórczości. W związku z tym, Borowski jest zaliczany do przedstawicieli pokolenia Kolumbów. W czasie niemieckiej okupacji w Polsce mieszkał w Warszawie, gdzie podjął studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Po aresztowaniu i pobycie na Pawiaku, Tadeusz Borowski trafił do obozu koncentracyjnego Auschwitz. Przebywał również w obozie Dachau. Po wojnie wrócił do Polski. Zmarł mając 29 lat – prawdopodobnie śmiercią samobójczą.

Twórczość Tadeusza Borowskiego weszła na stałe do kanonu polskiej literatury. Poeta wydał dwa tomiki wierszy, oba podczas niemieckiej okupacji. Do najsłynniejszych utworów Tadeusza Borowskiego należą opowiadania, których cechą charakterystyczną jest przejmująco opowiedziana historia. Książki Tadeusza Borowskiego zawierające jego opowiadania to wstrząsająca, zmuszająca do myślenia lektura. Do najważniejszych utworów pisarza zalicza się przede wszystkim opowiadania obozowe oraz opowiadania przedstawiające życie w okupowanej stolicy Polski.

„Pożegnanie z Marią” to jedno z najbardziej znanych opowiadań w dorobku Tadeusza Borowskiego, w którym autor mierzy się z obrazem Warszawy pod nazistowską okupacją. Narrator opisuje pracę własną oraz jego ukochanej – Marii, która, żeby przetrwać, zajmuje się rozwożeniem alkoholu. Maria jednak zostaje schwytana w ulicznej łapance i zginęła w obozie, w komorze gazowej.

Tadeusz Borowski jest również autorem opowiadania „U nas w Auschwitzu”, które jest opisem codziennego funkcjonowania więźniów przebywających w obozie koncentracyjnym. Podobną tematykę autor podejmuje również w opowiadaniu „Proszę państwa do gazu” – opis przyjazdu nowych ludzi do obozu koncentracyjnego, z których część trafi do komory gazowej. Rzeczywistość obozową Borowski przedstawia również w opowiadaniach „Dzień na Harmenzach”, „Ludzie, którzy szli” czy „Śmierć powstańca”. Opowiadania Borowskiego, jako surowy obraz obozowej i okupacyjnej rzeczywistości, to utrwalenie trudnej polskiej historii.