Robert Southey - sylwetka autora

Robert Southey był twórcą o zupełnie odmiennym stylu niż Wordsworth czy Coleridge. Stanisław Kryński, badacz poezji jezior, określił go jako obdarzonego niewątpliwym talentem, ale pozbawionego geniuszu. Choć Southey był niezwykle pilnym poetą i pozostawił po sobie znaczący dorobek literacki, większość historyków literatury zgadza się, że obfitość jego dzieł rzadko przechodziła w ich jakość. W przeciwieństwie do pozostałych artystów z Krainy Jezior, Southey pracował jako profesjonalny pisarz, co oznaczało, iż często musiał tworzyć na zamówienie, co negatywnie wpływało na wartość jego utworów.

Najwyżej cenione w dorobku Southeya pozostają ballady z lat 1798–1803. Kryński wskazuje, że spośród nich wyróżniają się szczególnie dwie: „Po bitwie pod Blenheim”, jeden z wczesnych utworów pacyfistycznych, oraz „Uczony”. Southey stworzył także „Opowieść o trzech niedźwiadkach”, uznawaną dziś za klasykę literatury dziecięcej, oraz kilka książek biograficznych. Spośród tych drugich najbardziej znana i doceniana jest „Żywot Nelsona” z 1813 roku – opowieść o najbardziej znanym marynarzu w historii Anglii, uważana za wzorcową biografię, w której autor wykazał się znakomitymi umiejętnościami opisowymi.

Warto zauważyć, że poezja, za którą Southey był uznawany za życia, obecnie jest jednym z najbardziej krytykowanych i zapomnianych aspektów jego twórczości. Ponadto, był autorem pięciu eposów: „Joanna d'Arc” (1796), „Madoc” (1805), „Thalaba Niszczyciel” (1801), „Klątwa Kehamy” (1810) oraz „Roderyk, ostatni z Gotów” (1814). Wszystkie te dzieła są powszechnie uznawane za literackie niewypały. Większość historyków literatury uważa, że Southey miał wielki zapał do tworzenia epiki, jednak nie odpowiadał on jego umiejętnościom. Jack Simmons, biograf poety, określił „Madoc” jako najdłuższy, najmniej udany i najbardziej nużący z jego eposów.