Autodafe 6

"Autodafe 6", każda z sześciu części tego cyklu to odrębna opowieść, jednak wszystkie przeniknięte są wspólnym poczuciem nostalgii i jednocześnie kontestacji. Ten tom przypomina subtelny szept dronta dodo (Raphus Cucullatus) w jego ostatecznym momencie szaleństwa. Wydaje się, jakby ten nielot, poddany presji ze strony człowieka, nieuchronnie zmierzał ku zagładzie, co wiąże się z jego gorączkowym wysiłkiem i nieustannymi próbami, by uniknąć nieuchronnego losu. Narrator (lub niekiedy podmiot liryczny, gdyż mamy do czynienia z formą poetycką) prezentuje strumień błyskotliwej erudycji, który wnika w ciemne zakamarki Cienia. Sam tytuł książki może, choć nie musi, nawiązywać do młodzieńczej powieści Eliasa Canettiego. Moje skojarzenia biegną ku niejasnym dziełom Raymonda Roussela, zwłaszcza jego osobliwej powieści "Locus Solus", która podobnie fascynuje swoim szaleństwem.

Jarosław Błahy