Audiowizualność i mimetyki przestrzeni

Media zajmujące się kreowaniem obrazów dynamicznie się rozwijają i wciąż ulegają transformacjom. Współczesne technologie wspierające ludzkie zmysły nieustannie się doskonalą, wprowadzając innowacyjne funkcje. Powstały już urządzenia, które potrafią rejestrować doświadczenia zgodnie ze swoimi określonymi ramami czasowymi i przestrzennymi. Część z tych urządzeń przejęła nawet obowiązek obserwacji, wcześniej spoczywający na użytkownikach. Dzięki zaawansowanej optyce cyfrowo-falowej, widzenie bez patrzenia stało się możliwe.

Aktualnie istnieją maszyny poznawcze, które mogą nie tylko generować obrazy, ale również rozwijać złożone struktury wizualne, takie jak pachnące i mobilne obiekty trójwymiarowe. Współczesne systemy kina i telewizji operują w formatach 3D, 4D, a nawet 5D, symulując wydarzenia wpisane w struktury czasoprzestrzeni i kreując światy wirtualne. Społeczności euro-atlantyckie, za pomocą sieci i mediów, przenoszą swoją aktywność do alternatywnych środowisk.

Globalizacja niekoniecznie tworzy równoległy świat dla wszystkich, lecz wywołuje konflikty o przestrzeń – zarówno realną, jak i multimedialną – oraz o zasady jej wykorzystania. Podstawowe pytania brzmią: kto kształtuje rzeczywistość – ludzie czy maszyny? Do kogo należy przestrzeń i kto kieruje mediami? Kto posiada multimedialne umiejętności, kto kogo naśladuje i kto ma kontrolę nad dostępem do mediów?