Arcyludzki wirus

Francuski filozof, uznawany za jedną z czołowych postaci w swojej dziedzinie, podejmuje refleksję nad kondycją współczesnej cywilizacji, której kruchość została obnażona w trakcie pandemii COVID-19. W swoim eseju nawołuje do odrzucenia iluzji nieustającego ekonomicznego wzrostu oraz mitów dotyczących samowystarczalności człowieka. Zachęca on do tego, abyśmy nauczyli się na nowo „oddychać”.

Zdaniem autora pandemia reprezentuje objaw znacznie głębszej choroby, która ogranicza zdolność człowieka do prawdziwego myślenia, mówienia i działania poza ścisłymi granicami suchej informacji i kalkulacji. W obliczu tej sytuacji, uważa, że pojawienie się pandemii może zmusić społeczeństwo do podjęcia działań naprawczych wobec tej głębszej patologii, poszukując swoistej „szczepionki” przeciwko niebezpiecznej tendencji do autodestrukcji.

Filozof nie wyklucza jednak, że w przyszłości nasze społeczeństwa mogą doświadczyć kolejnych kryzysów i że ważne systemy naszego wspólnego życia mogą ulec zniszczeniu. Taki scenariusz oznaczałby, że jak każde życie, także ludzkość może zmierzać ku swojemu schyłkowi.